Biblioteka Publiczna

Czarna ziemia : Holokaust jako ostrzeżenie

Tyt. oryg.: "Black earth : the Holocaust as history and warning,".

Autor: Snyder, Timothy

Notka biograficzna

O Holokauście napisano już praktycznie wszystko - znamy fakty, daty i liczby. Wciąż nie potrafimy go jednak zrozumieć. Zagładę przedstawia się jako niepowtarzalny i tragiczny efekt szaleństwa jednego człowieka, o którym nie da się mówić bez emocji i poczucia winy. Myśleliśmy, że Holokaust to przeszłość. Aż do teraz. Timothy Snyder prezentuje nowatorskie, zaskakująco logiczne wyjaśnienie

największej zbrodni XX wieku. Jak nikt dotąd, przejrzyście opisuje mechanizm Zagłady, nie pomijając przy tym perspektywy jej świadków, w tym Polaków. Twierdzi, że źle odrobiliśmy lekcję ze zrozumienia Holokaustu, nie widząc realnego zagrożenia, przed którym stoimy dzisiaj. Początek XXI wieku, z niepokojami w różnych rejonach ziemi, zatrważająco bowiem przypomina świat, który zrodził Hitlera. Paradoksem jest, że im lepiej poznajemy Holokaust, tym bardziej staje się on przerażający. Jeśli nie zrozumiemy jego historii, istnieje ryzyko, że się powtórzy. Nie możemy zlekceważyć tego ostrzeżenia. Czarna ziemia to książka pasjonująca i mądra. Obowiązkowa lektura dla nas wszystkich.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Snyder, Timothy

Timothy David Snyder ur. 18 sierpnia 1969 – amerykański historyk, profesor Uniwersytetu Yale. Specjalizuje się w zakresie historii nowożytnego nacjonalizmu oraz dziejów Europy Środkowej i Wschodniej. Współpracował z uniwersytetami w Paryżu, Wiedniu, Warszawie, Pradze i Uniwersytetem Harvarda. Włada biegle językiem polskim. Jego żoną jest Marci Shore. Jest autorem pracy The Reconstruction of Nations: Poland, Ukraine, Lithuania, Belarus, 1569–1999 Rekonstrukcja narodów: Polska, Ukraina, Litwa i Białoruś, 1569–1999, w której stara się prześledzić ewolucję świadomości [>>] narodowych terenu I Rzeczypospolitej aż do naszych czasów. Podejmował dyskusję nad wieloznacznością pierwszego wersu Inwokacji „Litwo! Ojczyzno moja!”, możliwych interpretacji jego znaczenia w zamierzeniu Mickiewicza i zmieniającej się przez sto kilkadziesiąt lat od jej napisania percepcji wśród Polaków, Litwinów i Białorusinów. Określa mity narodowe i stosowany do dzisiaj XIX-wieczny, nacjonalistyczny sposób formułowania problemów historycznych jako metahistorię, czyli poglądy „nawet nie błędne” not even wrong. Przykładowo Polacy często określają przedrozbiorową Rzeczpospolitą jako polską, co wskazywałoby, że była czymś podobnym do współczesnej Polski. Rosjanie z kolei uważają stulecia istnienia Rzeczypospolitej za „bezsensownie stracone dla wschodnich Słowian, aż do czasu ich ponownego połączenia z Rosją”. Popularność metahistorycznych mitów sprawia, że zainspirowani nimi oponenci mogą je wywrócić do góry nogami: Litwini mogą zademonstrować, że średniowieczne Wilno było nie polskie a litewskie, Ukraińcy mogą udowodnić, że to oni, a nie Rosja, są spadkobiercami Rusi Kijowskiej. Z pozycji historyka odrzuca polemikę z mitami narodowymi, argumentując, że nonsens postawiony na głowie pozostaje nonsensem, argumentacja nie prowadzi do syntezy, a dialektyka mitu i metahistorii powinna być przedmiotem, a nie metodą badań historycznych.

Źródło: pl.wikipedia

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: