Biblioteka Publiczna

Droga do niewolności : Rosja, Europa, Ameryka

Tytuł oryginału: "Road to unfreedom : Russia, Europe, America,".

Autor: Snyder, Timothy

Notka biograficzna

Droga do niewolności - opis wydawcyWierzyliście, że wolność jest dana raz na zawsze? Myliliście się.Tracimy ją.Tu, teraz.Wierzyliśmy, że koniec zimnej wojny przyniesie ostateczne zwycięstwo demokracji i zapewni wolność przyszłym pokoleniom. Byliśmy naiwni. Autorytaryzm powrócił do Rosji i Putinowska oligarchia bogaczy znalazła sojuszników na całym świecie.Nacjonaliści, separatyści,

radykałowie i kasta najbogatszych z pomocą cyberarmii dyktatora z Kremla oraz chciwych zachodnich technokratów potrafią skutecznie zagospodarować niezadowolenie - wydawałoby się - dojrzałych i odpornych na populizm zachodnich społeczeństw. Pierwsze rosyjskie cele zostały osiągnięte: brexit osłabi Unię Europejską, a Donald Trump odwróci wzrok w najważniejszym momencie. Rodzi się pytanie, jaki będzie następny krok.Timothy Snyder wskazywał te zagrożenia w swojej niezrównanej książce O tyranii. Dzięki doskonałej analizie zarówno współczesności, jak i historii przejrzyście uświadamia, dokąd zmierzamy: ku wolności czy oligarchii, ku indywidualizmowi czy totalizmowi, ku prawdzie czy fałszowi.Którą drogą pójdziemy?

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Snyder, Timothy

Timothy David Snyder ur. 18 sierpnia 1969 – amerykański historyk, profesor Uniwersytetu Yale. Specjalizuje się w zakresie historii nowożytnego nacjonalizmu oraz dziejów Europy Środkowej i Wschodniej. Współpracował z uniwersytetami w Paryżu, Wiedniu, Warszawie, Pradze i Uniwersytetem Harvarda. Włada biegle językiem polskim. Jego żoną jest Marci Shore. Jest autorem pracy The Reconstruction of Nations: Poland, Ukraine, Lithuania, Belarus, 1569–1999 Rekonstrukcja narodów: Polska, Ukraina, Litwa i Białoruś, 1569–1999, w której stara się prześledzić ewolucję świadomości [>>] narodowych terenu I Rzeczypospolitej aż do naszych czasów. Podejmował dyskusję nad wieloznacznością pierwszego wersu Inwokacji „Litwo! Ojczyzno moja!”, możliwych interpretacji jego znaczenia w zamierzeniu Mickiewicza i zmieniającej się przez sto kilkadziesiąt lat od jej napisania percepcji wśród Polaków, Litwinów i Białorusinów. Określa mity narodowe i stosowany do dzisiaj XIX-wieczny, nacjonalistyczny sposób formułowania problemów historycznych jako metahistorię, czyli poglądy „nawet nie błędne” not even wrong. Przykładowo Polacy często określają przedrozbiorową Rzeczpospolitą jako polską, co wskazywałoby, że była czymś podobnym do współczesnej Polski. Rosjanie z kolei uważają stulecia istnienia Rzeczypospolitej za „bezsensownie stracone dla wschodnich Słowian, aż do czasu ich ponownego połączenia z Rosją”. Popularność metahistorycznych mitów sprawia, że zainspirowani nimi oponenci mogą je wywrócić do góry nogami: Litwini mogą zademonstrować, że średniowieczne Wilno było nie polskie a litewskie, Ukraińcy mogą udowodnić, że to oni, a nie Rosja, są spadkobiercami Rusi Kijowskiej. Z pozycji historyka odrzuca polemikę z mitami narodowymi, argumentując, że nonsens postawiony na głowie pozostaje nonsensem, argumentacja nie prowadzi do syntezy, a dialektyka mitu i metahistorii powinna być przedmiotem, a nie metodą badań historycznych.

Źródło: pl.wikipedia

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: