Biblioteka Publiczna

Skrwawione ziemie : Europa między Hitlerem a Stalinem

Tytuł oryginału: "Bloodlands : Europe between Hitler and Stalin,".

Autor: Snyder, Timothy

Notka biograficzna

HISTORIA NAJWIĘKSZEGO LUDOBÓJSTWA W DZIEJACH ŚWIATA.

Polska, Ukraina, Białoruś, kraje bałtyckie i zachodnia część Rosji to obszar, który stał się teatrem działań dwóch najbardziej zbrodniczych reżimów Europy. Skrwawione ziemie. To tam właśnie zbiegały się imperialne wizje krwiożerczych dyktatorów: Hitlera i Stalina. Tam z ich rąk w ciągu dwunastu lat zginęło 14

milionów osób.

Ich śmierć nie była bezpośrednim efektem wojny, ale przemyślanej polityki eksterminacyjnej. Najczęściej dotykała niewinnych - kobiety, dzieci i starców. Wszystkie działania były starannie zaplanowane i realizowane. Od wielkiego głodu na Ukrainie, przez czystki stalinowskiego terroru, aż po Holokaust.

Snyder nie patrzy na współczesne podziały geograficzne. Opisuje ten obszar przez pryzmat ofiar i sprawców, panujących ustrojów i otumanionych społeczeństw. To historia ludzi zabitych przez politykę odległych przywódców. Ofiar, których ojczyzny leżały miedzy Berlinem a Moskwą, skrwawionymi ziemiami zaś stały się po dojściu do władzy Hitlera i Stalina.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Snyder, Timothy

Timothy David Snyder ur. 18 sierpnia 1969 – amerykański historyk, profesor Uniwersytetu Yale. Specjalizuje się w zakresie historii nowożytnego nacjonalizmu oraz dziejów Europy Środkowej i Wschodniej. Współpracował z uniwersytetami w Paryżu, Wiedniu, Warszawie, Pradze i Uniwersytetem Harvarda. Włada biegle językiem polskim. Jego żoną jest Marci Shore. Jest autorem pracy The Reconstruction of Nations: Poland, Ukraine, Lithuania, Belarus, 1569–1999 Rekonstrukcja narodów: Polska, Ukraina, Litwa i Białoruś, 1569–1999, w której stara się prześledzić ewolucję świadomości [>>] narodowych terenu I Rzeczypospolitej aż do naszych czasów. Podejmował dyskusję nad wieloznacznością pierwszego wersu Inwokacji „Litwo! Ojczyzno moja!”, możliwych interpretacji jego znaczenia w zamierzeniu Mickiewicza i zmieniającej się przez sto kilkadziesiąt lat od jej napisania percepcji wśród Polaków, Litwinów i Białorusinów. Określa mity narodowe i stosowany do dzisiaj XIX-wieczny, nacjonalistyczny sposób formułowania problemów historycznych jako metahistorię, czyli poglądy „nawet nie błędne” not even wrong. Przykładowo Polacy często określają przedrozbiorową Rzeczpospolitą jako polską, co wskazywałoby, że była czymś podobnym do współczesnej Polski. Rosjanie z kolei uważają stulecia istnienia Rzeczypospolitej za „bezsensownie stracone dla wschodnich Słowian, aż do czasu ich ponownego połączenia z Rosją”. Popularność metahistorycznych mitów sprawia, że zainspirowani nimi oponenci mogą je wywrócić do góry nogami: Litwini mogą zademonstrować, że średniowieczne Wilno było nie polskie a litewskie, Ukraińcy mogą udowodnić, że to oni, a nie Rosja, są spadkobiercami Rusi Kijowskiej. Z pozycji historyka odrzuca polemikę z mitami narodowymi, argumentując, że nonsens postawiony na głowie pozostaje nonsensem, argumentacja nie prowadzi do syntezy, a dialektyka mitu i metahistorii powinna być przedmiotem, a nie metodą badań historycznych.

Źródło: pl.wikipedia

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: