Biblioteka Publiczna

Krzak gorejący : dramaty

Autor: Krasiński, Janusz

Notka biograficzna

Janusz Krasiński (1928-2012) miał jedenaście lat, gdy wybuchła wojna, dwa lata później wstąpił do Szarych Szeregów. Po powstaniu warszawskim dostał się do obozu w Pruszkowie, skąd trafił do Auschwitz, Flossenbürg-Hersbruck i Dachau. W 1947 roku wrócił do kraju, został rychło aresztowany i skazany za rzekome szpiegostwo. Kiedy w roku 1956 wyszedł na wolność, dobiegał trzydziestki."Już w celi, na

więziennej pryczy, śniło mi się, że po wyjściu z więzienia wszystko, co przeżyłem, co widziałem, opiszę" - wspominał potem. Dotrzymał słowa. Z nieczęstą u artystów pokorą rozumiał swoją twórczość jako misję kronikarza epoki powojennej. Nie tylko czasów stalinowskich - całego powojennego półwiecza. Dlatego wśród zebranych w tym tomie dramatów są takie, które odwołują się do więziennych doświadczeń autora: Czapa czyli Śmierć na raty, Śniadanie u Desdemony, Krzak gorejący, ale są też sceny z codziennego życia w latach sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych: Filip z prawdą w oczach, Bezwodne śniegi (nigdy dotąd niepublikowane). I jedne, i drugie realizują pisarskie credo Krasińskiego, sformułowane w jednej z jego powieści: "Pozostać szpiegiem! Szpiegiem pustoszącego kraj, dusze i umysły, obcego im systemu!".Tak pojmowana misja miała walor uniwersalny. Wizerunek jednostki w trybach systemu to portret człowieka ścierającego się z wrogim światem i własną słabością. To obraz egzystencjalnego tragizmu, który dosięga nas we wszystkich krajach i epokach. Tak jak w XIX wieku dosięgnął Chopina, co przedstawia sztuka Kochankowie z klasztoru Valdemosa. I tak jak dosięga także nas, czytelników Krasińskiego - dzisiaj, tu i teraz. Wanda Zwinogrodzka

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Krasiński, Janusz

Janusz Andrzej Krasiński, właściwie Janusz Krasny-Krasiński ur. 5 lipca 1928 w Warszawie, zm. 14 października 2012 tamże – polski prozaik, dramatopisarz, reportażysta, autor słuchowisk radiowych i adaptacji teatralnych. Powrócił do Warszawy. Pracował w drukarni przy ul. Marszałkowskiej, a także jako zastępca magazyniera w przedsiębiorstwie „Arged”. Zadebiutował w 1956 na łamach „Po prostu” nr 39; wiersz pt. Karuzela i tygodnika „Przegląd Kulturalny” nr 49; opowiadanie pt. Potworek. Podjął współpracę z redakcją tygodnika „Współczesność” w latach 1958–1963, [>>] 1965–1966, 1968, 1969. W latach 1960–1966 był reporterem i redaktorem w Redakcji Słuchowisk Teatru Polskiego Radia. W 1964 przebywał na stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki w Holandii. W 1965 należał do Rady Artystycznej Studenckiego Teatru „Hybrydy”. W latach 1966–1975 prowadził dział prozy w warszawskim tygodniku „Kultura”. Od 1975 r. został członkiem redakcji miesięcznika „Dialog”, a także recenzentem i doradcą Zespołu Filmowego „Iluzjon” do 1979. Od 1991 członek redakcji pisma „Théâtre en Pologne”. Członek Związku Literatów Polskich 1960–1983; od 1963 r. członek Zarządu Głównego, w latach 1978–1980 wiceprezes Zarządu Głównego, ponadto przewodniczący Komisji Domów Pracy Twórczej ZLP oraz wiceprezes Klubu Dramatopisarzy przy ZLP w latach 1971–1983, Polskiego PEN Clubu 1965-2012, Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Od 1983 członek Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego ITI; w latach 1987–1990 przewodniczący Polskiej Sekcji Dramatopisarzy, od 1993 członek Zarządu. W latach 1995–2012 członek Stowarzyszenia Pracowników Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa obecnie Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego. Od 2005 do 2008 prezes Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, w latach 2008–2012 prezes honorowy Stowarzyszenia. Od 2008 był także członkiem jury Nagrody Mediów Publicznych w dziedzinie literatury pięknej Cogito. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski 1974 i Złotą Odznaką „Za Pracę Społeczną dla m. Krakowa” 1975.

Źródło: wikipedia.org

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: