Urodzona 24 grudnia 1926 w Mońkach – polska historyczka literatury, idei i wyobraźni, profesor nauk humanistycznych.
Badaczka polskiej kultury XIX i XX wieku, nauczyciel akademicki, zawodowo związana m.in. z Instytutem Badań Literackich PAN, Uniwersytetem Gdańskim i Uniwersytetem Warszawskim. Wychowawczyni wielu pokoleń polskich humanistów: pisarzy, publicystów, naukowców, wykładowców akademickich, dziennikarzy, wydawców i nauczycieli. Krytyk literacki, znawczyni polskiego i europejskiego romantyzmu. Uzyskiwała członkostwo m.in. PAN i PAU.
Jest autorką kilkudziesięciu książek [>>] i kilkuset studiów, artykułów, szkiców i recenzji. Równolegle do pracy badawczej rozwijała się jej działalność edytorska wydania poezji krajowej, Nie-Boska komedia dla Biblioteki Narodowej oraz redakcyjna – poza licznymi osobnymi pozycjami, jak książki o Grassie czy mistycznym Słowackim, redagowała całe serie wydawnicze: m.in. „Transgresje” i „Obraz Literatury Polskiej”, a od 1978 roku wielotomową, po dziś dzień ukazującą się „Bibliotekę romantyczną”. W latach 1968–1978 pełniła funkcję redaktor naczelnej komitetu redakcyjnego serii IBL Historia i Teoria Literatury. Studia, potem była członkiem komitetu. Była także inicjatorem i organizatorem wielu innych przedsięwzięć naukowych konferencje, sympozja, spotkania.
Jej zainteresowania naukowe obejmują nie tylko historię literatury polskiej i obcej ostatnich dwóch stuleci, lecz także dzieje idei, stylów zachowania i postaw społecznych, przemiany wyobraźni symbolicznej, form i kategorii estetycznych, jak również metodologię badań literackich. Szczególne miejsce zajmuje w nich romantyzm.