Biblioteka Publiczna

Wspomnienia z martwego domu [Dokument dźwiękowy]

Tytuł oryginału : "Zapiski iz mërtvogo doma, ".

Autor: Dostoevskij, Fedor Mihajlovič

Notka biograficzna

Najbardziej osobiste dzieło Fiodora Dostojewskiego. W 1849 roku, za przynależność do Koła Pietraszewskiego, Dostojewski został skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie. W ostatniej chwili car zamienił wyrok na więzienie połączone z ciężkimi robotami. Pisarz przebywał na katordze cztery lata, a doświadczenia zebrane w tym okresie pozwoliły mu przedstawić w powieści obraz życia w syberyjskim

więzieniu. Swoje wspomnienia Dostojewski wkłada w usta szlachcica skazanego za zabójstwo żony na dziesięć lat ciężkich robót. Opisuje zwyczaje panujące na katordze, relacje między współwięźniami, ich historie, zachowania, postawy i charaktery, przedstawia różne fragmenty katorżniczego życia (pobyty w szpitalu, handel wódką, święta, kary cielesne, zachowanie przełożonych, roboty) i wiele sylwetek skazańców. Są pośród nich ludzie dobrzy, wartościowi, z którymi nawiązuje przyjaźnie. Jednak większość katorżników to ludzie ponurzy, dumni, ambitni, zawistni, źli i złośliwi. Awantury, kradzieże i bójki są na porządku dziennym, atmosfera moralna panująca w barakach jest trudna do zniesienia. Większość skazańców pochodzi ze stanu chłopskiego, do byłego "pana" odnoszą się niekiedy z nienawiścią, Aleksandrowi Pietrowiczowi, jako byłemu szlachcicowi, jest na katordze wyjątkowo ciężko, wrogość większości współwięźniów i samotność - to uczucia szczególnie doskwierające mu podczas pierwszych miesięcy pobytu w więzieniu.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Dostoevskij, Fedor Mihajlovič

Urodzony: 30 października 1821 Zmarły: 28 stycznia 1881 Rosyjski powieściopisarz. Studiował w Petersburgu inżynierię. Początkowo zarabiał jako tłumacz. Już pierwsza powieść „Biedni ludzie” 1845, wydanie polskie 1929 przyniosła mu wielki sukces. W kolejnych stał się mistrzem analizy psychologicznej. Tworzył prozę na pograniczu realności i wyobraźni. Był zafascynowany irracjonalnymi pierwiastkami natury ludzkiej oraz walką dobra ze złem czającym się wszędzie. Tu: „Sobowtór” 1846, wydanie polskie 1962, „Białe noce” 1848, wydanie polskie 1902. Na dalszą [>>] twórczość wywarło silny wpływ aresztowanie go za działalność polityczną, wyrok śmierci 1849 zamieniony na katorgę i służbę wojskową, które to przeżycia znalazły oddźwięk m.in. we „Wspomnieniach z domu umarłych” 1860-1862, wydanie polskie 1897. Atakował ówczesny indywidualizm filozoficzny, dopatrując się w nim destrukcyjnego wpływu na człowieka i jego moralność, m.in. w „Notatkach z podziemia” 1864, wydanie polskie 1929 oraz w „Zbrodni i karze” 1866, wydanie polskie 1887-1888. Mimo sukcesu jednej z najwybitniejszych swoich powieści - „Zbrodni i kary” – popadł w długi i uciekł przed wierzycielami za granicę 1867-1871, gdzie wydał „Idiotę” 1868, wydanie polskie 1909 oraz „Biesy” 1872, wydanie polskie 1908. Ta druga powieść przyniosła mu europejski rozgłos. W „Braciach Karamazow” 1879-1880, wydanie polskie 1913 potępił zarówno kapitalistyczną cywilizację, jak ruchy socjalistyczne i rewolucyjne, zarzucając im zagubienie wartości chrześcijańskich i opowiadając się stanowczo przeciwko ateizmowi. Był pisarzem pełnym moralnej pasji, nowatorem artystycznym wahającym się między skrajnym sceptycyzmem i nadzieją. Jest jednym z największych pisarzy czasów nowożytnych, wywarł duży wpływ na literaturę światową. W polskich przekładach także: „Dzieła” 1928-1929, „Z pism” tom 1-11, 1955-1964.

Źródło: lubimy czytać

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: