Biblioteka Publiczna

Rok 1989 : Geremek opowiada, Żakowski pyta

Autor: Geremek, Bronisław

Notka biograficzna

W tym ujęciu widzimy Polskę sprzed 18 lat, czujemy gorączkę czasu i jego ciężar, widzimy - w relacji Geremka i w sposobach pytania Żakowskiego - co wtedy było ważne, jacy ludzie i jakie problemy przebijały się na czoło spraw polskich. I po raz kolejny rozumiemy, na czym polegały talenty Bronisława Geremka jako historyka, który wdał się w konkretne robienie historii. I dlaczego coraz bardziej nie przystawał do

polskiej polityki, którą zaczęła trawić choroba populizmu, demagogii i nienawiści. Ta relacja ma więc walor poznawczy stop-klatki, widzimy kadr zatrzymany w ruchu, widzimy bohaterów, z których wielu już nie pamiętamy, przypominamy sobie fakty, o których zapomnieliśmy. Ale ma też oddech wielkiej narracji mądrego opowiadacza, dla którego uprawianie polityki było tylko jedną z funkcji życia, było obowiązkiem, przymusowym posłannictwem, ale nie celem samym w sobie. https://www.polityka.pl

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Geremek, Bronisław

Bronisław Geremek ur. 6 marca 1932 w Warszawie, zm. 13 lipca 2008 w Lubieniu – polski historyk i polityk, profesor nauk humanistycznych, minister spraw zagranicznych w latach 1997–2000, przewodniczący Unii Wolności w latach 2000–2001, poseł na Sejm X, I, II i III kadencji, od 2004 do śmierci poseł do Parlamentu Europejskiego VI kadencji. Kawaler Orderu Orła Białego. Urodził się jako Benjamin Lewertow w żydowskiej rodzinie Borucha i Szarcy Lewertowów. W 1940 trafił wraz z rodzicami i bratem do getta warszawskiego, które opuścił wraz z bratem w 1942. Jego ojciec zginął w [>>] Auschwitz. W życiu dorosłym nie uważał się za Żyda. O swoich korzeniach przypominał, gdy stawał wobec zjawiska antysemityzmu. W 1989 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych. W pracy naukowej zajmował się badaniami nad historią kultury i społeczeństwa wieków średnich. ako naukowiec w latach 1955–1985 pracował w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. W latach 1960–1965 był wykładowcą na Uniwersytecie Paryskim i kierownikiem tamtejszego Centrum Kultury Polskiej. Uhonorowany został ponad dwudziestoma tytułami doktora honoris causa, m.in. przez Uniwersytet Boloński, Uniwersytet w Utrechcie, Columbia University w Nowym Jorku, Uniwersytet Jagielloński i Europejski Uniwersytet Viadrina we Frankfurcie nad Odrą. W 1992 został mianowany profesorem wizytującym w Collège de France. Był członkiem Academia Europaea, Pen Clubu, Société Européenne de Culture, Collegium Invisibile oraz licznych towarzystw i stowarzyszeń. W okresie III RP był posłem na Sejm X kadencji. Należał do założycieli Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna, Unii Demokratycznej i Unii Wolności. Był przewodniczącym klubu parlamentarnego UD i UW w okresie 1990–1997. Od 2000 do 2001 pełnił funkcję przewodniczącego Unii Wolności. Od 2005 do śmierci należał do Partii Demokratycznej – demokraci.pl. W roku 1997 objął stanowisko ministra spraw zagranicznych. W wyborach do Parlamentu Europejskiego 13 czerwca 2004 został wybrany europosłem z komitetu Unii Wolności, zdobywając w okręgu warszawskim największą liczbę głosów również wśród Polonii. W Parlamencie Europejskim wchodził w skład frakcji Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy. Zginął 13 lipca 2008 r. w wypadku drogowym.

Źródło: https://pl.wikipedia.org

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: