Biblioteka Publiczna

Stan miłosny... przerywany : zapiśnik 1988, 2013-18

Autor: Baran, Józef

Notka biograficzna

Jak znaleźć natchnienie, gdy go brakuje? Gdzie szukać i dlaczego każdy, najdrobniejszy szczegół w życiu może się okazać jego źródłem? O poszukiwaniu weny, ale także piękna, które nie zawsze widzimy na pierwszy rzut oka, w swojej nowej książce "Stan miłosny... przerywany" pisze poeta, autor tekstów piosenek Józef Baran.Poeta bez natchnienia wydaje się całkowicie bezużyteczny. Właściwie

nie wiadomo, czy nadal jest poetą. A co, jeśli natchnienie odeszło i nie chce wrócić przez wiele dni, tygodni czy nawet miesięcy? Lub gdy jest "przerywane" jak tytułowy "stan miłosny". Józef Baran w swojej książce zawarł osobiste przemyślenia na temat problemów poszukiwania weny twórczej i wielu innych spraw, otwierając przed czytelnikiem swój notatnik, w którym prowadzi zapiski, przechowuje własne myśli przelane na papier. Odnosi się do trudnych chwil w swoim życiu, w tym walki z ciężką chorobą i przekonuje, że poetyckiej weny można szukać wszędzie. Cała sztuka polega na dostrzeżeniu prawdziwego piękna w drobnych rzeczach i codziennych, zwykłych sytuacjach. Nie zawsze jest to łatwe, gdy zewsząd słyszymy, że świat jest pełen zła i brzydoty. Poeta widzi więcej - a przynajmniej powinien.Autor w książce "Stan miłosny... przerywany" zawarł zarówno swoje życiowe przemyślenia, jak i niepublikowane dotąd wiersze, a także fragmenty listów wysyłanych do przyjaciół i wykonane przez siebie portrety wielkich artystów. Wpuścił czytelnika do swojego prywatnego archiwum pełnego zapisków, których inaczej nikt z zewnątrz by nie poznał. Czasem bardzo osobistych i intymnych.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Baran, Józef

Józef Baran ur. 17 stycznia 1947 w Borzęcinie – polski poeta, laureat m.in. Nagrody Fundacji im. Kościelskich. Ukończył technikum górnicze w Wałbrzychu oraz filologię polską w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Debiutował w 1969 na łamach tygodnika „Życie Literackie”. Jego poezję odkrył Artur Sandauer, który napisał o nim, że trafia „swoją liryką prosto do ludzkich serc”. Od 1975 w dziennikarstwie, m.in. w „Wieściach”, później w „Gazecie Krakowskiej” i „Dzienniku Polskim”. Publikował wiersze najczęściej w „Tygodniku Powszechnym” od [>>] 1974 do 1994, w „Nowym Dzienniku” wychodzącym w Nowym Jorku i w „Twórczości”. O twórczości Józefa Barana pisali w swoich książkach m.in. Artur Sandauer, Jerzy Kwiatkowski, Janusz Drzewucki, Stanislaw Stabro, Bolesław Faron, Julian Kornhauser czy Elżbieta Mikoś. W 1989 jego wiersze trafiły do programów szkolnych, w następnych latach na matury języka polskiego m.in. wiersze Apokalipsa domowa, Tańcowały dwa Polaki, czy Mam 25 lat. Odtąd są też publikowane w wielu antologiach krajowych i zagranicznych. Jego wiersze stały się również inspiracją dla wielu piosenkarzy i kompozytorów, m.in. dla Starego Dobrego Małżeństwa, grupy Pod Budą, Beaty Paluch, Beaty Rybotyckiej, Jakuba Pawlaka, Julii Zaryckiej, Elżbiety Adamiak, Hanny Banaszak, Krzysztofa Myszkowskiego, Andrzeja Słabiaka, Andrzeja Zaryckiego. Tłumaczone były na 20 języków, m.in. angielski, hebrajski, niemiecki, czeski, rosyjski, hiszpański i szwedzki. Mieszka w Krakowie.

Źródło: wikipedia.org

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: