Józef Baran ur. 17 stycznia 1947 w Borzęcinie – polski poeta, laureat m.in. Nagrody Fundacji im. Kościelskich.
Ukończył technikum górnicze w Wałbrzychu oraz filologię polską w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Debiutował w 1969 na łamach tygodnika „Życie Literackie”. Jego poezję odkrył Artur Sandauer, który napisał o nim, że trafia „swoją liryką prosto do ludzkich serc”. Od 1975 w dziennikarstwie, m.in. w „Wieściach”, później w „Gazecie Krakowskiej” i „Dzienniku Polskim”. Publikował wiersze najczęściej w „Tygodniku Powszechnym” od [>>] 1974 do 1994, w „Nowym Dzienniku” wychodzącym w Nowym Jorku i w „Twórczości”.
O twórczości Józefa Barana pisali w swoich książkach m.in. Artur Sandauer, Jerzy Kwiatkowski, Janusz Drzewucki, Stanislaw Stabro, Bolesław Faron, Julian Kornhauser czy Elżbieta Mikoś.
W 1989 jego wiersze trafiły do programów szkolnych, w następnych latach na matury języka polskiego m.in. wiersze Apokalipsa domowa, Tańcowały dwa Polaki, czy Mam 25 lat. Odtąd są też publikowane w wielu antologiach krajowych i zagranicznych.
Jego wiersze stały się również inspiracją dla wielu piosenkarzy i kompozytorów, m.in. dla Starego Dobrego Małżeństwa, grupy Pod Budą, Beaty Paluch, Beaty Rybotyckiej, Jakuba Pawlaka, Julii Zaryckiej, Elżbiety Adamiak, Hanny Banaszak, Krzysztofa Myszkowskiego, Andrzeja Słabiaka, Andrzeja Zaryckiego. Tłumaczone były na 20 języków, m.in. angielski, hebrajski, niemiecki, czeski, rosyjski, hiszpański i szwedzki.
Mieszka w Krakowie.
![Okładka książki Nasze polskie wigilie : [w opowiadaniach] 6](okladki/ISBN/8375/8375060291.jpg)
