Biblioteka Publiczna

Barcelona : stolica Polski

Autor: Wysocka, Ewa

Notka biograficzna

Barcelonę od Polski dzieli ponad 2000 km, ale dusza tego miasta jest bardzo słowiańska. Katalończyków od wieków nazywają Polakami, a Polacy mają wyjątkowy sentyment do mieszkańców Barcelony. Kto by pomyślał, że najpopularniejszy w Katalonii program satyryczny ma tytuł "Polonia", a emisja kończy się słowem "Koniec", które znają wszyscy? Wszakże w dzieciństwie byli "karmieni" polskimi kreskówkami takimi

jak "Bolek i Lolek". Katalończycy kochają Mrożka i Kantora, a spacer po mieście zaprowadzi nas do miejsc, gdzie chodził Chopin, Anders, Kapuściński i Gombrowicz. Po drodze znajdziemy polskie restauracje i sklepy, gdzie można kupić suchą krakowską, która jednak w niczym nie przypomina polskiego specjału. W katedrze wisi obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, a sukces klubu Barca zaczął się od polskiego piłkarza, który grał tam bez wynagrodzenia.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Wysocka, Ewa

Ewa Wysocka, wieloletnia korespondentka Polskiego Radia w Hiszpanii, w swojej opowieści o stolicy Katalonii pokazuje nam, dlaczego każdy Polak może poczuć się w Barcelonie jak w domu. „Kiedy w czwartej klasie w szkole podstawowej przyszło mi napisać pierwsze w życiu wypracowanie, a miało ono tytuł Kim będę w przyszłości, bez zastanowienia napisałam, że archeologiem. Przed pójściem do liceum, gdzie miałam uczyć się w klasie humanistycznej, przeczytałam gdzieś jednak, że jeśli człowiek koncentruje się na jednej dyscyplinie nauki, jego mózg nierówno się rozwija. Wtedy [>>] głównie czytałam i pisałam, czytałam i pisałam.. Bardzo nie chciałam mieć nierównych półkul, więc zdecydowałam się na klasę matematyczno-fizyczną. Potem – zgodnie z dokonanym w dzieciństwie wyborem – studiowałam archeologię pradziejową na Uniwersytecie Warszawskim. Pamiętam, że na trzecim roku odwiedził mnie licealny kolega i zachęcał do wzięcia drugiego fakultetu, na dziennikarstwie. Mówił, że jest świetnie. Pamiętam, że staliśmy na ulicy Widok, przed drzwiami do mojego wydziału – cała archeologia zajmowała pół przedwojennego mieszkania. Spojrzałam mu w oczy i szczerze powiedziałam: „Dziennikarstwo jest ostatnim zawodem, jaki chciałabym wykonywać w tym życiu”. Po zakończeniu najwspanialszych studiów pod słońcem niestety zabrakło mi siły woli, odwagi i nie wiem czego tam jeszcze, żeby szukać pracy w wymarzonym zawodzie. Trudne to były czasy. Znalazłam ogłoszenie o jakimś kursie przygotowującym do zawodu dziennikarza wrrrrrrr…. I poszłam. Po zakończeniu tego kursu wraz z Ewą Ablewicz, teraz szefową IAR-u, od razu dostałyśmy oferty pracy. Choć z sercem na ramieniu, skorzystałam z niej. Jeśli chodzi o dane statystyczne i liczbowe, to 10 lutego 1965 roku urodziłam się w Mińsku Mazowieckim, tak jak przed laty moja Mama - dziadkowie po powstaniu nie wrócili do Warszawy. Wychowałam się natomiast 15 kilometrów dalej, w Mrozach. Najbardziej zielonym miejscu, jakie znam. Można iść z zamkniętymi oczami w dowolnie wybraną stronę i zawsze dojdzie się do lasu. Uwielbiam Warszawę i Barcelonę – to moje miasta – ale stałym miejscem na mapie są dla mnie Mrozy. Jeśli chodzi o zdobyte doświadczenia, staże, kursy i nauki zawodów różnych, to pracowałam w Dzienniku Nowa Europa tuż po jego otwarciu. Miał podbić świat, ale bardzo szybko podupadł, choć trafili tam świetni ludzi. Później, już jako korespondent, pracowałam dla krakowskiego RMF, współpracowałam z „Wprostem”, „Newsweekiem” i długo z „Rzeczpospolitą” – bardzo miło tą współpracę wspominam. A potem obraziłam się na dziennikarstwo i pracowałam w firmach barcelońskich. Aż dyrektor jednej z nich, Juli Carbo, zaprosił do Barcelony Trójkę. Przyjechał wtedy wóz transmisyjny i sześciu dziennikarzy, między innymi Michał Nogaś, Piotr Baron i Krzysztof Skowroński. Sama nie wiem, jak to się zaczęło, ale się zaczęło i trwa do dziś”.

Źródło: marginesy.com.pl

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: