Praca odznacza się niezwykłym bogactwem treśi, informacji i wątków. Zawiera co najmniej kilkadziesiąt koncepcji i strategii diagnozowania rodziny. Podobne bogactwo informacji o koncepcjach teoretycznych oraz rozwiązaniach praktycznych w przypadku szkoły oraz grupy rówieśniczej. Jeszcze bardziej bogate i zróżnicowane treści są w części omawiającej diagnozowanie jednostki. We wszystkich tych czterech obszarach
rzeczywistości wychowawczej: rodzinie, szkole, grupie i jednostce Autorka daje najpierw teoretyczny wizerunek zjawiska, omawia funkcje, przybliża istotę, dyskutuje problemy, a następnie przedstawia bardzo bogatą sztukę diagnozowania zwykłych i patologicznych form istnienia danego zjawiska. Profesor dr hab. Tadeusz Pilch
Ewa Wysocka, wieloletnia korespondentka Polskiego Radia w Hiszpanii, w swojej opowieści o stolicy Katalonii pokazuje nam, dlaczego każdy Polak może poczuć się w Barcelonie jak w domu.
„Kiedy w czwartej klasie w szkole podstawowej przyszło mi napisać pierwsze w życiu wypracowanie, a miało ono tytuł Kim będę w przyszłości, bez zastanowienia napisałam, że archeologiem. Przed pójściem do liceum, gdzie miałam uczyć się w klasie humanistycznej, przeczytałam gdzieś jednak, że jeśli człowiek koncentruje się na jednej dyscyplinie nauki, jego mózg nierówno się rozwija. Wtedy [>>] głównie czytałam i pisałam, czytałam i pisałam.. Bardzo nie chciałam mieć nierównych półkul, więc zdecydowałam się na klasę matematyczno-fizyczną.
Potem – zgodnie z dokonanym w dzieciństwie wyborem – studiowałam archeologię pradziejową na Uniwersytecie Warszawskim. Pamiętam, że na trzecim roku odwiedził mnie licealny kolega i zachęcał do wzięcia drugiego fakultetu, na dziennikarstwie. Mówił, że jest świetnie.
Pamiętam, że staliśmy na ulicy Widok, przed drzwiami do mojego wydziału – cała archeologia zajmowała pół przedwojennego mieszkania. Spojrzałam mu w oczy i szczerze powiedziałam: „Dziennikarstwo jest ostatnim zawodem, jaki chciałabym wykonywać w tym życiu”. Po zakończeniu najwspanialszych studiów pod słońcem niestety zabrakło mi siły woli, odwagi i nie wiem czego tam jeszcze, żeby szukać pracy w wymarzonym zawodzie. Trudne to były czasy. Znalazłam ogłoszenie o jakimś kursie przygotowującym do zawodu dziennikarza wrrrrrrr…. I poszłam.
Po zakończeniu tego kursu wraz z Ewą Ablewicz, teraz szefową IAR-u, od razu dostałyśmy oferty pracy. Choć z sercem na ramieniu, skorzystałam z niej.
Jeśli chodzi o dane statystyczne i liczbowe, to 10 lutego 1965 roku urodziłam się w Mińsku Mazowieckim, tak jak przed laty moja Mama - dziadkowie po powstaniu nie wrócili do Warszawy. Wychowałam się natomiast 15 kilometrów dalej, w Mrozach. Najbardziej zielonym miejscu, jakie znam. Można iść z zamkniętymi oczami w dowolnie wybraną stronę i zawsze dojdzie się do lasu. Uwielbiam Warszawę i Barcelonę – to moje miasta – ale stałym miejscem na mapie są dla mnie Mrozy.
Jeśli chodzi o zdobyte doświadczenia, staże, kursy i nauki zawodów różnych, to pracowałam w Dzienniku Nowa Europa tuż po jego otwarciu.
Miał podbić świat, ale bardzo szybko podupadł, choć trafili tam świetni ludzi. Później, już jako korespondent, pracowałam dla krakowskiego RMF, współpracowałam z „Wprostem”, „Newsweekiem” i długo z „Rzeczpospolitą” – bardzo miło tą współpracę wspominam. A potem obraziłam się na dziennikarstwo i pracowałam w firmach barcelońskich. Aż dyrektor jednej z nich, Juli Carbo, zaprosił do Barcelony Trójkę. Przyjechał wtedy wóz transmisyjny i sześciu dziennikarzy, między innymi Michał Nogaś, Piotr Baron i Krzysztof Skowroński. Sama nie wiem, jak to się zaczęło, ale się zaczęło i trwa do dziś”.
