Ryszard Mieczysław Białous, ps. „Jerzy”, „Zygmunt”, „Taran”, ur. 4 kwietnia 1914 w Warszawie, zm. 24 marca 1992 w Neuquén, w Argentynie – instruktor harcerski Szarych Szeregów, harcmistrz, oficer Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego, dowódca harcerskiego batalionu „Zośka”.
Gdy została ogłoszona „pierwsza mobilizacja” w marcu 1939 został adiutantem 8 batalionu saperów 8 Dywizji Pi ty w Modlinie[2].
W kampanii wrześniowej walczył w obronie Warszawy. Był dowódcą plutonu jako sierżant podchorąży w 8 batalionie saperów. Został ciężko ranny [>>] w obie nogi i przez cztery miesiące leczył się w szpitalu wojskowym w budynku Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego, później ewakuowanym do podziemi kościoła św. Krzyża. Od listopada 1939 działał w konspiracji. Współtworzył program Szarych Szeregów, a w Głównej Kwaterze „Pasieka” prowadził sprawy wojskowe. Do marca 1943 był kierownikiem organizacyjnym akcji N pod pseudonimem Zygmunt.
Wskutek porozumienia między Naczelnikiem Szarych Szeregów Florianem Marciniakiem a komendantem Kedywu Komendy Głównej AK Janem Kiwerskim „Dyrektorem” Ryszard Białous został dowódcą wojskowym warszawskich Grup Szturmowych, a Tadeusz Zawadzki „Zośka” – jego zastępcą.
W powstaniu warszawskim nadal dowodził baonem „Zośka” i był zarazem zastępcą dowódcy, a po śmierci Jana Kajusa Andrzejewskiego ps. „Jan”, 31 sierpnia, został dowódcą Brygady Dywersji „Broda 53" w Zgrupowaniu „Radosław”. Ze swoim batalionem przeszedł cały jego powstańczy szlak bojowy: od Woli przez Stare Miasto do Powiśla Czerniakowskiego. Między innymi dowodził zwycięskim szturmem na obóz koncentracyjny KL Warschau przy ul. Gęsiej „Gęsiówka”, w którego wyniku uwolniono 348 żydowskich więźniów.
Ryszard Białous trzykrotnie awansował: styczeń 1941 – podporucznik rezerwy, maj 1943 – porucznik i wrzesień 1944 – kapitan. Wszystkie awanse zostały potwierdzone przez Główną Komisję Weryfikacyjną AK w Londynie 15 kwietnia 1946. Trzykrotnie otrzymał Krzyż Walecznych, podczas powstania został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy.
Po upadku powstania był w niewoli niemieckiej w Bergen-Belsen, Oflagu II D Gross-Born i Stalagu X B Sandbostel. Uwolniony w kwietniu 1945 przez oddziały brytyjskie. Po wyzwoleniu z oflagu przydzielony do 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej. Po wojnie kontynuował działalność w ruchu harcerskim, wszedł w skład Rady Starszyzny Związku Harcerstwa Polskiego w Niemczech, był komendantem harcerstwa męskiego w Niemczech. Działał w Harcerskich Oddziałach Wojskowej Służby Wewnętrznej, pomagając byłym więźniom obozów. Od marca 1947 do lutego 1948 był Naczelnikiem ZHP poza granicami kraju.
W lipcu 1948 wyemigrował do Argentyny i zamieszkał w Neuquén, niedaleko granicy z Chile. Nadzorował budowę lotniska w Quillen, był dyrektorem uzdrowiska cieplicowego w Caviahue, następnie ministrem ds. planowania i rozwoju w rządzie prowincji Neuquén, a także dyrektorem generalnym zarządu dróg i energii elektrycznej w Patagonii. Założył pierwszy w Argentynie klub biatlonowy, był aktywnym narciarzem i alpinistą. Stał się wybitnym znawcą cywilizacji Araukanów. Działał w Związku Polaków w Argentynie.
