Biblioteka Publiczna

Charaktery i pisma

Autor: Brandys, Kazimierz

Notka biograficzna

Oscar Wilde, André Gide, Paul Léautaud trzej pisarze, trzy indywidualności, trzy różne drogi życiowe. Postaci ciekawe, tragiczne, bulwersujące, kontrowersyjne. Odważne w życiu i literaturze, poszukujące własnej tożsamości w rozdarciu między religią a erotyką. W czasach, gdy w Polsce dokonywała się transformacja polityczna, Kazimierz Brandys chciał włączyć się do dyskusji o kształcie

demokracji. Jako pisarz odwołał się w tym celu do literatury. Zafascynowany życiem i twórczością owych trzech literackich nonkonformistów postanowił przedstawić ich sylwetki, by przypomnieć, że w prawdziwie wolnym państwie najważniejszy powinien być człowiek. Eseje, wydane po raz pierwszy w Londynie w roku 1991, mogą służyć jako memento w dobie homogenizacji kultury, gdy zwyciężają tendencje do ograniczenia wolności jednostki według różnych kluczy, kiedy dokonują się próby unifikacji wszystkich i wszystkiego, gdy dochodzi do głosu ludzkie pragnienie, by dostosować się do innych, co z kolei prowadzi do utraty indywidualności.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Brandys, Kazimierz

Kazimierz Brandys ur. 27 października 1916 w �?odzi, zm. 11 marca 2000 w Paryżu – polski prozaik, eseista, autor scenariuszy filmowych. Kazimierz Brandys pochodził z inteligenckiej rodziny pochodzenia żydowskiego zasymilowanej w Polsce[1]. Brandysowie byli właścicielami banku w �?odzi. Kazimierz i o cztery lata starszy brat Marian uczęszczali do Szkoły Zgromadzenia Kupców Miasta �?odzi. Kazimierz ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, jak jego brat, również późniejszy pisarz. Debiutował w 1935 na łamach miesięcznika „Kuźnia Młodych” jako krytyk teatralny. [>>] Był mężem tłumaczki Marii Zenowicz. Podczas okupacji ukrywał się w Warszawie, poza gettem, po aryjskiej stronie. W latach 1945–1950 członek zespołu redakcyjnego tygodnika „Kuźnica”, od 1946 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, od 1956 rzecznik „odnowy” i „oczyszczenia moralnego” partii i władzy; w latach 1956–1960 członek zespołu redakcyjnego tygodnika „Nowa Kultura”. W 1966 wystąpił z partii w proteście przeciwko represjom wobec Leszka Kołakowskiego. W latach 1970–1971 wykładowca literatur słowiańskich na Sorbonie. W 1976 podpisał „Memoriał 101”, protestując przeciwko zmianom w Konstytucji PRL. W latach 1977–1980 był członkiem redakcji drugoobiegowego czasopisma opozycji demokratycznej „Zapis”, w 1978 został członkiem Towarzystwa Kursów Naukowych. Od 1981 mieszkał na stałe poza krajem. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Pochowany na Cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu.

Źródło: wikipedia.org

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: