John Howard Griffin ur. 16 czerwca 1920 w Dallas w Teksasie, zm. 9 września 1980 w Fort Worth – amerykański pisarz, fotograf, reporter i działacz na rzecz zniesienia segregacji rasowej. Urodzony w rodzinie muzyków, w szkole odnosił sukcesy w naukach ścisłych. Uważał jednak, że amerykańskie szkolnictwo nie zapewnia odpowiedniego poziomu nauczania i w wieku 15 lat udał się do szkoły we Francji. Po ukończeniu Lycée Descartes w Tours podjął studia na tamtejszej Akademii Medycznej. Dodatkowo uczęszczał na wykłady z literatury na uniwersytecie w Tours.
Po ataku Niemiec na Francję, [>>] Griffin, pracujący w szpitalu dla umysłowo chorych prowadził eksperymenty w stosowaniu muzykoterapii w leczeniu kryminalistów[2], zaczął współpracować z francuskim ruchem oporu. W szpitalu leczeni byli ranni partyzanci, a Griffin brał udział w przerzucaniu rodzin żydowskich z Niemiec, Belgii i Francji do Wielkiej Brytanii. Gdy znalazł się na liście wrogów Rzeszy, został ewakuowany przez Anglię i Irlandię do Stanów Zjednoczonych.
W 1941 wstąpił do amerykańskiego lotnictwa. W 1942, jako wykazującego duże zdolności językowe, skierowano go na Wyspy Salomona, gdzie przez kolejny rok mieszkał w jednej z wiosek, ucząc się miejscowego języka, zbierając informacje dla wojska oraz studiując tamtejszą kulturę.
W 1945 został telegrafistą w bazie lotniczej na wyspie Morotai, gdzie wskutek bliskiego wybuchu japońskiej bomby uległ kontuzji i zaczął tracić wzrok.
W lecie 1946 znów pojechał do Francji, gdzie studiował kompozycję, ale porzucił studia. Przebywając w opactwie w Solesmes gdzie studiował chorał gregoriański, został gorliwym katolikiem. Wiosną 1947 zupełnie utracił wzrok.
Wróciwszy do USA zamieszkał na farmie rodziców i zajął się hodowlą zwierząt, aby wykazać, że niewidomi mogą pracować i utrzymywać się samodzielnie. Doświadczenia z tego okresu zawarł w książce Handbook for Darkness, przeznaczonej dla osób widzących i omawiającej relacje z niewidomymi. Książkę wydano w 1949. Również w 1949 Griffin napisał w ciągu 7 tygodni sześcsetstronicową powieść[5]. W 1957 niespodziewanie zaczął odzyskiwać wzrok.
Jesienią 1959, chcąc poznać problemy czarnoskórych Amerykanów na Południu Stanów Zjednoczonych zmienił kolor skóry na czarny przyjmując leki zwiększające pigmentację, naświetlając się ultrafioletem i używając farby. Przez kilka tygodni żył w czarnej społeczności, poznając życie Murzynów i ich kłopoty w kontaktach z Białymi. Przeżycia te opisał początkowo w miesięczniku „Sepia”.
Publikacja spotkała się z dużym oddźwiękiem, ale spowodowała też, że Griffinowi zaczęto grozić. W obawie przed Ku Klux Klanem i zwolennikami rasizmu cała rodzina wyprowadziła się do Meksyku. Podczas pobytu w Meksyku napisał książkę Czarny jak ja, w której ponownie opisał swoje przeżycia jako czarnoskórego.
