Ta książka dotyka tabu starości i zadaje niewygodne pytanie - Czy starcy też są ludźmi? Francuska filozofka tym razem bierze w obronę osoby starsze, o których coraz częściej zapominają zachodnie społeczeństwa. Wzywa nie tylko do troski i zmiany systemu opieki społecznej, ale do zmiany sposobu postrzegania starców, do przywrócenia im człowieczeństwa. Autorka z bezwzględną szczerością pokazuje, w jaki
sposób traktowane są osoby starsze. Przyznaje, że mają one inne potrzeby, ale także inne, ograniczane przez resztę społeczeństwa prawa. Czy starcy też są ludźmi? Gdy spojrzy się na sposób traktowania ich w naszym społeczeństwie, można w to wątpić. Wynika z niego, że starzy ludzie nie mają ani tych samych potrzeb, ani tych samych praw co reszta. Innymi słowy, odmawia się im minimum, powszechnie uważanego za niezbędne. Są celowo skazani na biedę, ciężkie warunki mieszkaniowe, niedołęstwo, samotność, beznadzieję. Żeby uśpić publiczne sumienie, ideolodzy stworzyli mity, skądinąd wewnętrznie sprzeczne, które skłaniają młodych, by nie widzieli w starcach ludzi sobie podobnych, ale odmieńców.
Zobacz pełny opis
Informacje o pozycji
Odpowiedzialność:
Simone de Beauvoir ; przeł. [z fr.] Zofia Styszyńska.
Simone de Beauvoir wym. simɔn: də bov’waʀ, właśc. Simone Lucie Ernestine Marie Bertrde Beauvoir ur. 9 stycznia 1908 w Paryżu, zm. 14 kwietnia 1986 tamże – francuska pisarka, filozofka i feministka.
Jedna z pionierek współczesnego feminizmu drugiej fali. Jej książka Druga płeć uznana jest za jedną z klasycznych prac feminizmu. Skandalistka, szokująca opinię publiczną śmiałymi i niezależnymi poglądami oraz stylem życia. Współpracowniczka i partnerka życiowa Jean-Paul Sartre’a.
Córka adwokata Georges’a de Beauvoir i Françoise Brasseur, pochodziła ze znanej rodziny [>>] arystokratyczno-mieszczańskiej z Verdun. Uczęszczała do szkół w Paryżu, gdzie ujawnił się jej talent pisarski i wybitna inteligencja. Jednak ojciec zawsze ubolewał, że zamiast wymarzonego syna urodziły mu się dwie córki; ten brak akceptacji ze strony ojca ze względu na jej płeć wywarł ogromny wpływ na Simone – przyszłą feministkę.
W wieku 14 lat Simone, mimo iż została wychowana w tradycyjnej pobożności katolickiej, doszła do wniosku, że Bóg nie istnieje; od tej chwili przyjęła światopogląd ateistyczny. Była to także forma sprzeciwu wobec „zakłamanej moralności mieszczańskiej” jej konserwatywnej rodziny. Później rodzice zawsze potępiali ją za „rozwiązły” i „niemoralny” styl życia.
Po 1918 rodzina de Beauvoir znacznie zubożała; związek rodziców Simone faktycznie uległ rozpadowi.
Simone de Beauvoir wyróżniła się już w liceum. Na Sorbonie uzyskała licencjaty z literatury francuskiej, języka greckiego, łaciny i filozofii. Zdecydowała się poświęcić dalszym studiom w elitarnej École Normale Supérieure ENS.
W 1949 jej najważniejsze dzieło, Druga płeć Le Deuxième sexe, odniosło ogromny sukces: w ciągu pierwszego tygodnia sprzedano ponad 20 000 egzemplarzy. Książka zyskała akceptację uczonych, w tym antropologa Claude Lévi-Straussa. Druga płeć stała się jednym z głównych dzieł drugofalowego feminizmu. Na jej podstawie ufundował się nurt feminizmu egzystencjalnego kontynuowany m.in. przez Élisabeth Badinter. Druga płeć jest ważna dla całej filozofii feministycznej.
W 1954 otrzymała nagrodę Goncourtów za książkę Mandaryni Les Mandarins, opisującą jej związek z Nelsonem Algrenem.
Od 1958 tworzyła kolejne książki na motywach autobiograficznych. W 1964 poznała studentkę filozofii Sylvie Le Bon, którą uznała za „duchową córkę” i adoptowała. Aktywnie uczestniczyła w protestach przeciwko wojnie w Algierii i za legalizacją aborcji.
W książce La Cérémonie des adieux, opisała ostatnie chwile Jean-Paula Sartre’a z szokującymi szczegółami; nie wahała się także krytykować go.
Zmarła w 1986. Została uroczyście odprowadzona przez tłumy kobiet i pochowana obok Sartre’a na cmentarzu Montparnasse w Paryżu.
![Okładka książki Starość / Simone de Beauvoir ; przeł. [z fr.] Zofia Styszyńska.](okladki/ISBN/8375/8375542385.jpg)
