Simone de Beauvoir wym. simɔn: də bov’waʀ, właśc. Simone Lucie Ernestine Marie Bertrde Beauvoir ur. 9 stycznia 1908 w Paryżu, zm. 14 kwietnia 1986 tamże – francuska pisarka, filozofka i feministka.
Jedna z pionierek współczesnego feminizmu drugiej fali. Jej książka Druga płeć uznana jest za jedną z klasycznych prac feminizmu. Skandalistka, szokująca opinię publiczną śmiałymi i niezależnymi poglądami oraz stylem życia. Współpracowniczka i partnerka życiowa Jean-Paul Sartre’a.
Córka adwokata Georges’a de Beauvoir i Françoise Brasseur, pochodziła ze znanej rodziny [>>] arystokratyczno-mieszczańskiej z Verdun. Uczęszczała do szkół w Paryżu, gdzie ujawnił się jej talent pisarski i wybitna inteligencja. Jednak ojciec zawsze ubolewał, że zamiast wymarzonego syna urodziły mu się dwie córki; ten brak akceptacji ze strony ojca ze względu na jej płeć wywarł ogromny wpływ na Simone – przyszłą feministkę.
W wieku 14 lat Simone, mimo iż została wychowana w tradycyjnej pobożności katolickiej, doszła do wniosku, że Bóg nie istnieje; od tej chwili przyjęła światopogląd ateistyczny. Była to także forma sprzeciwu wobec „zakłamanej moralności mieszczańskiej” jej konserwatywnej rodziny. Później rodzice zawsze potępiali ją za „rozwiązły” i „niemoralny” styl życia.
Po 1918 rodzina de Beauvoir znacznie zubożała; związek rodziców Simone faktycznie uległ rozpadowi.
Simone de Beauvoir wyróżniła się już w liceum. Na Sorbonie uzyskała licencjaty z literatury francuskiej, języka greckiego, łaciny i filozofii. Zdecydowała się poświęcić dalszym studiom w elitarnej École Normale Supérieure ENS.
W 1949 jej najważniejsze dzieło, Druga płeć Le Deuxième sexe, odniosło ogromny sukces: w ciągu pierwszego tygodnia sprzedano ponad 20 000 egzemplarzy. Książka zyskała akceptację uczonych, w tym antropologa Claude Lévi-Straussa. Druga płeć stała się jednym z głównych dzieł drugofalowego feminizmu. Na jej podstawie ufundował się nurt feminizmu egzystencjalnego kontynuowany m.in. przez Élisabeth Badinter. Druga płeć jest ważna dla całej filozofii feministycznej.
W 1954 otrzymała nagrodę Goncourtów za książkę Mandaryni Les Mandarins, opisującą jej związek z Nelsonem Algrenem.
Od 1958 tworzyła kolejne książki na motywach autobiograficznych. W 1964 poznała studentkę filozofii Sylvie Le Bon, którą uznała za „duchową córkę” i adoptowała. Aktywnie uczestniczyła w protestach przeciwko wojnie w Algierii i za legalizacją aborcji.
W książce La Cérémonie des adieux, opisała ostatnie chwile Jean-Paula Sartre’a z szokującymi szczegółami; nie wahała się także krytykować go.
Zmarła w 1986. Została uroczyście odprowadzona przez tłumy kobiet i pochowana obok Sartre’a na cmentarzu Montparnasse w Paryżu.
