Korneliusz Udałow, Lew Christoforowicz Minc, Grubin, Łożkin, Ksenia Udałowa i inni mieszkańcy magicznego miasta Wielki Guslar w nowych przygodach, które z właściwym sobie dystansem i ironicznym humorem kreśli Kir Bułuczow. Kraj Rad upada i reformy, czy raczej nowe czasy, wraz z zaletami i wadami, docierają do Guslaru. Mieszkańcy nie zmieniają się zbytnio, ale wpływ nowo przybyłych jest czasem trudny do przewidzenia.
Pojawiają się dorobkiewicze, rasiści, naziści, mafia, rekieterzy. Podobnie, jak nie kończące się najazdy gości z obcych planet, którzy najwyraźniej upodobali sobie to miasteczko do niezapowiedzianych wizyt.
Zobacz pełny opis
Informacje o pozycji
Odpowiedzialność:
Kir Bułyczow ; przeł. Ewa Dębska ; Eugeniusz Dębski.
Kir Kirył Bułyczow. Właściwie – Igor Możejko. Rosyjski prozaik, scenarzysta i historyk. Tworzył fantastykę, prozę przygodową i popularno-naukową, biografie. Jedna z głównych postaci i najbardziej płodnych autorów radzieckiej i rosyjskiej sf lat 1960-2000. Urodził się w Moskwie, 18 października 1934 r. W 1957 roku ukończył szkołę wyższą języków obcych z dyplomem orientalisty, pracował w Birmie jako tłumacz na budowie. Po powrocie do ojczyzny, w roku 1959 zaczął pisać dla prasy artykuły popularno-naukowe. W połowie lat sześćdziesiątych podjął pracę w Instytucie [>>] Orientalistyki Rosyjskiej Akademii Nauk, specjalizując się w historii Birmy.
Pierwsze opowiadania sf opublikował w roku 1965, między innymi kilka tekstów rozpoczynających najbardziej znany jego cykl – o przygodach dziewczynki Alicji na Ziemi i w kosmosie, zebranych następnie w zbiorach "Diewoczka s Ziemli" 1974, „Sto liet tomu wpieried” 1978, „Million prikljuczenij” 1982, „Diewoczka iz buduszczewo” 1984, „Nieposieda” 1985, „Plienniki asteroida” 1988 i „Nowyje prikljuczenija Alisy” 1990; wiele z tych historii zostało następnie sfilmowanych najczęściej – na podstawie scenariuszy samego Bułyczowa.
Wrodzony dar humorysty Bułyczow wspaniale zaprezentował we wczesnych opowiadaniach o mieszkańcach prowincjonalnego miasteczka Wielki Guslar, częściowo zebranych w tomie „Czudiesa w Gusliarie” 1972. Nakreślone z humorem i sympatią, stało się miasto wspaniałym poligonem, na którym można było obserwować zderzenie radzieckiej codzienności lat 60-80 minionego stulecia z najbardziej niewiarygodnymi, fantastycznymi sytuacjami, często podanymi pod postacią parodii klasycznych chwytów literatury sf: poczynając od rutynowych lądowań przybyszy z kosmosu na rozebraniu baśniowych motywów kończąc. Do najbardziej znanych utworów tego cyklu zaliczyć należy opowieści o skutkach sprzedaży w miejscowym sklepie złotych rybek „Postupili w prodażu zołotyje rybki”, 1972 czy odkryciu w pobliżu Wielkiego Guslaru eliksiru nieśmiertelności „Marsianskoje zelje”, „Rycerze na rozdrożach”, 1971. Późniejsze teksty cyklu zebrane zostały w tomach „Wielikij Gusliar” 1987, „Głubokouważajemyj mikrob, ili Gusliar w kosmosie” 1989 oraz „Marsianskoje zelje. Samaja połnaja lietopis Wielikogo Gusliara” 1990.
Sukces przyniosły Bułyczowowi także wczesne utwory ze zbioru „Ljudi kak ljudi” 1975, kameralne historie o zwykłych ludziach, udziałem których stały się niewiarygodne wydarzenia. Kolejne opowiadania i mikropowieści tego rodzaju znalazły się w tomach „Lietnieje utro” 1979, „Pierewał” 1983, „Pochiszczienije czarodieja” 1989 i „Korałłowyj zamok” 1990.
W wielu opowiadaniach życie ludzi zmienia się radykalnie pod wpływem fantastycznych wynalazków czy odkryć: aparatu do czytania myśli „Korona professora Kozarina”, 1973, umiejętności rzucania z dokładnością różnymi przedmiotami „Umienije kidat mjacz”, 1973, możliwości połączenia telefonicznego człowieka nam współczesnego z abonentem z oblężonego Leningradu z roku 1941 „Możno poprosit Ninu?”, 1973 czy sztucznego wzroku „Głaz”, 1978.
Szereg bardziej tradycyjnych „kosmicznych” utworów Bułyczowa łączy postać bohatera – kosmicznego lekarza Pawłysza. W skład cyklu wchodzą między innymi „Wielikij Duch i biegliecy” 1972, Snieguroczka” 1973 i „Zakon dlia drakona” 1975.
Wśród pozostałych utworów tego okresu wyróżnić należy nowelę „O niekrasiwom bioformie” 1974, której bohater poddaje się całkowitej biologicznej transformacji dla tego, by przeżyć w surowych warunkach obcej planety, mikropowieść „Pierewał” „Przełęcz", 1980, wchodzącej w skład powieści „Posiołok” „Osada”, 1988, której bohaterowie, potomkowie ziemskich rozbitków, walczą o przeżycie na obcej planecie, zmagając się z jej przyrodą, czy łącząca elementy space opery heroic fantasy powieść „Podzemielje wiedm” „Świątynia czarownic”, 1987.
Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych powstały między innymi mikropowieść „Smiert etażom niżie” „Śmierć piętro niżej”, 1989, opisująca skutki katastrofy fabryki chemicznej w jednym z syberyjskich miast, i opowiadanie „Wstriecza pod Rowno” 1990, o tajnym spotkaniu Hitlera ze Stalinem, okazującymi się być przybyszami z kosmosu, „wychowującymi” Ziemian przy pomocy jakże brutalnych metod.
W 1989 roku rozpoczął Bułyczow pracę nad cyklem „Chronos”, rozpoczęty powieścią „Rieka Chronos”, zakrojona na szeroką skalę próba wykreowania alternatywnej historii dwudziestowiecznej Rosji, Związku Radzieckiego i całej ludzkiej cywilizacji.
Na przełomie wieków kontynuował pracę tak nad starymi cyklami Wielki Guslar, Alicja, jak i zapoczątkowanymi w latach dziewięćdziesiątych: Teatr tieniej akcja toczy się w Świecie Bez Czasu – krainie, gdzie czas się zatrzymał, a może wcale go nie było, InterGpol opowieści o przygodach agenta nr 3 Intergalaktycznej Policji, Kory Orwat czy o współczesnym odpowiedniku Wielkiego Guslaru, rosyjskim miasteczku Wieriewkinie. Prócz fantastyki pisał kryminały cykl Lidia Bierestowa, wiersze, sztuki.
Tłumaczył z angielskiego, pisał też scenariusze filmowe.
Zmarł 5 września 2003 roku w wieku 69 lat.