Biblioteka Publiczna

Proszę bardzo

Autor: Rottenberg, Anda

Notka biograficzna

Anda Rottenberg szuka korzeni swojej rodziny oraz śladów tych krewnych, którzy rozpierzchli się po całym świecie. Próbuje też określić swoją tożsamość: jej rodzina to mozaika etniczno-kulturowa. Krewni po kądzieli należeli do rosyjskiego mieszczaństwa i chodzili do cerkwi. Babka ze strony ojca była ortodoksyjną Żydówką, ale już jej syn kontestował tradycję. Wspomnienia z dzieciństwa

(obozy harcerskie, skomplikowane relacje w domu), lata szkolne, nieudane związki, praca w Zachęcie, organizowanie wystaw na całym świecie, uzależnienie syna Mateusza od narkotyków, jego zaginięcie i śmierć, depresja - to tylko nieliczne wątki tej książki. W istocie autorka swoją opowieścią oddaje hołd ofiarom obu totalitarnych systemów, hitlerowskiego i sowieckiego, a także wszystkim zmarłym bliskim.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Rottenberg, Anda

Anda Rottenberg ur. 23 kwietnia 1944 w Nowosybirsku – polska historyk sztuki, krytyk, kurator sztuki i publicystka. W latach 1993–2001 dyrektor Państwowej Galerii Sztuki Zachęta w Warszawie. Jej ojciec był polskim Żydem, matka pochodziła z rosyjskiej rodziny mieszczańskiej. W latach 1951–1963 mieszkała w Legnicy, następnie przeniosła się do Warszawy, gdzie w 1971 ukończyła studia na Wydziale Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1969 zajmuje się organizowaniem wystaw artystycznych. Do 1973 związana była z Galerią Sztuki Zachęta. W latach 1973–1986 pracowała [>>] w Polskiej Akademii Nauk, zajmując się badaniami nad sztuką nowoczesną i współtworząc „Polskie Studia Artystyczne”. W 1986 założyła Fundację Egit, jedną z pierwszych niezależnych fundacji sztuki w Polsce. W latach 1991–1992 pełniła funkcję dyrektorki Departamentu Sztuki w Ministerstwie Kultury i Sztuki, następnie w latach 1993–2001 zajmowała stanowisko dyrektorki Galerii Sztuki Zachęta w Warszawie. W latach 1991–1993 kierowała także Galerią Mazowiecka w Warszawie, a w latach 1992–1993 Centrum Sztuki Współczesnej Sorosa. Do 2007 była przewodniczącą rady programowej Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. W 1998 została przewodniczącą Fundacji Instytutu Promocji Sztuki. Jest członkinią Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Sztuki AICA, w latach 1988–1990 i 1991–1993 pełniła funkcję przewodniczącej polskiej sekcji AICA, natomiast w latach 1994–2000 była zastępczynią przewodniczącego AICA. Należy także do International Manifesta Foundation oraz International Germinations Foundation. Wśród licznych wystaw, których była organizatorką i kuratorką, znalazły się m.in. Europa nieznana, Kraków 1991; polska część Der Riss im Raum, Berlin 1994; Gdzie jest brat twój, Abel?, Warszawa 1995; Sztuka z Polski, Budapeszt, Wilno, Ryga, Tallinn 1996–1997; Osobisty czas – sztuka z krajów nadbałtyckich, Warszawa 1996; Postindustrial Sorrow, Wiesbaden 2000; Forgetting-Amnesia, Brema 2000. Przygotowała również wiele wystaw indywidualnych polskich i zagranicznych artystów. Wielokrotnie obejmowała funkcję kustosza polskiego pawilonu na międzynarodowych wystawach, m.in. na biennale w Wenecji, Stambule i São Paulo. Była też kuratorką wystawy o relacjach polsko-niemieckich w sztuce Obok. Polska-Niemcy. 1000 lat historii w sztuce zorganizowanej w 2011 przez Martin-Gropius-Bau w Berlinie i Zamek Królewski w Warszawie. Od 1966 publikuje w polskich tygodnikach, m.in. w „Kulturze” i „Polityce”. Jest autorką popularnych serii, artykułów naukowych, esejów zamieszczanych w krajowych i zagranicznych wydawnictwach poświęconych sztuce. W 2009 wydała autobiografię Proszę bardzo, sagę rodzinną, w której codzienne życie przeplata się z wydarzeniami historycznymi; książka opowiada o poszukiwaniu tożsamości, zawieszonej między tradycją żydowską ojca a światem bogatego mieszczaństwa dawnej Rosji po stronie matki. Autobiografia ta była nominowana do Nagrody Literackiej Nike 2010 oraz do Nagrody Literackiej Gdynia 2010. W 2014 ukazał się wywiad rzeka Doroty Jareckiej z Andą Rottenberg Rottenberg. Już trudno. Była członkinią komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w 2010 i w 2015. Życie prywatne Ze związku z krytykiem filmowym Waldemarem Chołodowskim miała syna Mateusza 1971–1997, który zmarł na skutek pobicia w 1997. Jego zwłoki odnaleziono w Warszawie w tymże roku, jednak jego tożsamość ustalono dopiero w 2008.

Źródło: pl.wikipedia

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: