Biblioteka Publiczna

Idzie skacząc po górach

Autor: Andrzejewski, Jerzy

Notka biograficzna

Akcja powieści dzieje się w latach 1959-1960 w Vollioures i w Paryżu i koncentruje się na, oglądanym z perspektywy różnych bohaterów, osiemdziesięcioletnim malarzu Antonim Oritzie. Uznany za jednego z najwybitniejszych współczesnych twórców, po wielu latach bezczynności powraca z serią portretów swojej młodziutkiej kochanki Françoise Pilier. 22 obrazy mają być wystawione 22 marca w Paryżu, w dniu, w którym Françoise

skończy 22 lata. Wystawa odnosi ogromny sukces, publiczność i krytycy, są zachwyceni zarówno nowymi dziełami Oritza, jak i ich inspiracją - miłością, która jest siłą twórczą, pobudzającą do artystycznej twórczości. Tymczasem cała sytuacja została zaaranżowana przez malarza - nie był zakochany we Françoise, była ona tylko dziewczyną dziennikarza, który próbował przeprowadzić z Oritzem wywiad, w zamian za tenże wywiad Oritz kupił Françoise od niego, gdyż interesowała go jej "kruchoroślinność", jej forma zewnętrzna, która dostarczyła mu tematu do obrazów. Legendę o swojej miłości jako o sile twórczej Oritz spreparował sam. Tę wymyśloną miłość rozgrywa do końca - kiedy po zakończonej wystawie Françoise ginie przypadkowo w wypadku, Oritz w teatralnym geście podnosi jej ciało i odchodzi.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Andrzejewski, Jerzy

Andrzejewski Jerzy, ur. 19 VIII 1909, Warszawa, zm. 19 IV 1983, tamże, pisarz. 1935–37 w redakcji tygodnika „Prosto z mostu”, 1946–47 działacz Związku Zawodowego Literatów Polskich w Krakowie, 1950–52 ZLP w Szczecinie, 1952–57 poseł na sejm; 1976 współzałożyciel KOR. Począwszy od wczesnych utworów, inspirowanych przez katolicką doktrynę moralną nowele Drogi nieuniknione 1936, powieść �?ad serca 1938, w twórczości Andrzejewskiego dominowało poszukiwanie trwałych wartości i wzorów duchowych, prowadzące najczęściej do ujawnienia bezsiły i ułomności ludzkiej [>>] wobec spraw ostatecznych lub biegu historii; opowiadania z tomu Noc 1945 zawierają analizę ludzkich zachowań w warunkach okupacyjnego terroru; powieść Popiół i diament 1948, film A. Wajdy 1958 jest obrazem tragicznych kontrowersji moralnych i politycznych nurtujących społeczeństwo polskie po wojnie, a przedstawionych przez Andrzejewskiego w sposób sugerujący możliwość porozumienia społeczeństwa z komunistyczną władzą; przyjęcie przez pisarza poglądów marksistowskich wiązało się z podporządkowaniem twórczości bieżącym celom politycznym m.in. zbiór publicystyki Partia i twórczość pisarza 1952; w następnym okresie Andrzejewski pozostawał pod wpływem egzystencjalizmu we współczesnej laickiej wersji; paraboliczne opowieści Ciemności kryją ziemię 1957 i Bramy raju 1960 wyrażają zwątpienie w etyczną czystość idei, ukazując je jako sublimacje ludzkich namiętności; powieść Idzie skacząc po górach 1963 sięga w sferę skomplikowanych relacji między sztuką i życiem genialnej jednostki; eksperymentalna powieść Miazga ukończona 1970, wydana poza cenzurą 1979 przedstawia satyryczny obraz środowisk artystycznych i władzy politycznej lat 60., świadczący o narastającym kryzysie świadomości społecznej; ponadto powieść Apelacja Paryż 1968, opowiadania Teraz na ciebie zagłada 1976, Nikt 1983; Nowe opowiadania 1980, dramat Prometeusz 1973, dzienniki literackie Gra z cieniem 1987, Z dnia na dzień, tomy 1–2 1988.

Źródło: encyklopedia.pwn.pl

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: