Biblioteka Publiczna

Erystyka czyli Sztuka prowadzenia sporów [Dokument dźwiękowy]

Tytuł oryginału: "Eristische Dialektik, ".
"Sztuka prowadzenia sporów "

Autor: Schopenhauer, Arthur

Notka biograficzna

Artur Schopenhauer zauważył, że podczas kłótni ludzie uciekają się do licznych sztuczek, uników oraz szykan, które - niezależnie od tego, czy dana osoba ma rację - nierzadko stawiają ją w pozycji zwycięzcy sporu. Filozof twierdził jednak, że wspomniane sztuczki się powtarzają, a zatem można je skategoryzować oraz opisać, co uczynił w niniejszej książce. Tworząc "Erystykę, czyli

sztukę prowadzenia sporów", Schopenhauer nie zamierzał wyposażać swoich czytelników w narzędzia służące do wchodzenia w konflikty. Wręcz przeciwnie, jego celem było w głównej mierze uwrażliwienie odbiorców na to, jak łatwo mogą stać się ofiarami oszukańczych metod w konfrontacji z innymi, którzy bezczelnie wykorzystują wiedzę, talent oratorski i umiejętność manipulacji. Dzieło filozofa skupia się na wyjaśnieniu oraz wskazaniu konkretnych metod oratorskich, które prowadzą do zwycięstwa w każdym sporze, abstrahując od tego, czy ma się słuszność czy nie. To pozycja, która w dobie Internetu zyskuje nowe znaczenie. W czasach, kiedy część dyskusji przeniosła się do świata wirtualnego, pozwala nie tylko nauczyć się, w jaki sposób prowadzić spory, ale także jak uchronić się przed manipulacją ze strony innych.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Schopenhauer, Arthur

Urodzony 22 lutego 1788 w Gdańsku, zmarł 21 września 1860 we Frankfurcie nad Menem – filozof niemiecki, przedstawiciel pesymizmu w filozofii. Artur Schopenhauer urodził się w Gdańsku w domu przy ul. św. Ducha 47 stary numer 114[1] jako syn zamożnego kupca Heinricha Florisa i literatki Johanny z domu Trosiener. W 1793 r., po zajęciu Gdańska przez Prusy, rodzina Schopenhauerów wyemigrowała do Hamburga. Początkowo Artur przygotowywał się z woli ojca do zawodu kupieckiego. Ojciec sprowadzał do domu prywatnych nauczycieli, dbając o rozwój intelektualny swego syna. Po śmierci ojca [>>] przeniósł się z matką do Weimaru, gdzie przygotowywał się do studiów uniwersyteckich, tam też zetknął się z Wielandem, Friedrichem Majerem i Goethem, który go skłonił do badań nad barwami „Über das Sehen und die Farben”, 1816. Młody Schopenhauer zaczął studiować w Getyndze, w latach 1809–1813, poznając tam dzieła Platona i Kanta i uzyskując na tej uczelni stopień doktora. Habilitował się w roku 1813, na podstawie rozprawy pod tytułem „Über die vierfache Wurzel des Satzes vom zureichenden Grund” tłum. polskie: „O poczwórnym źródle zasady racji dostatecznej”. Naukę kontynuował w Berlinie i Jenie oraz prowadził życie „bon-vivanta” sporo podróżując turystycznie po całej Europie. W Dreźnie w latach 1814–1818 ukończył swoje dzieło podstawowe „Die Welt als Wille und Vorstellung” 1819. Książka ta jest jedną z najważniejszych publikacji Schopenhauera, w tłumaczeniu polskim Świat jako wola i wyobrażenie – 1819. Dzieło to podzielone jest na cztery księgi. Księga pierwsza mówi o tym, że nie czerpiemy swej wiedzy z bezpośredniego doświadczenia, lecz przez jego wyobrażenia i konstruktywne rozumowanie, tzn. czas, przestrzeń i przypadkowość. Księga druga tej publikacji przedstawia pogląd, że każdy człowiek ma swoją wolę, która jest siłą sprawczą we wszechświecie. W księgach kolejnych trzeciej i czwartej autor stwierdza, że artyści i święci czasem odnajdują taką drogę życia, która pozwala im wyrwać się spod wpływu woli. Jego nastawienie do życia zmieniło poznanie filozofii indyjskiej i buddyzmu. Swoimi dziełami zwrócił na siebie uwagę niemieckiego środowiska filozofów, na skutek czego zaproponowano mu stanowisko privatdozenta na uniwersytecie w Berlinie. Zaczął wykładać na Uniwersytecie Berlińskim od 1820 r. Jego pobyt w Berlinie skończył się jednak porażką, na skutek bojkotu jego wykładów przez zwolenników Hegla, który w tym samym czasie zdobywał coraz większą popularność. W końcu, zniechęcony, wrócił do Frankfurtu w roku 1831, uciekając przed panującą epidemią cholery. We Frankfurcie do końca życia pędził żywot odludka, żyjąc z majątku odziedziczonego po ojcu.

Źródło: pl.wikipedia.org

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: