Biblioteka Publiczna

Bestiarium

Autor: Gombrowicz, Witold

Notka biograficzna

Natura. Nie chcę natury, dla mnie naturą są ludzie."Po takim wyznaniu autora Ferdydurke mogłoby się wydawać, że nie istnieje literackie bestiarium Gombrowicza. Tym bardziej że w żadnej ze swych wielu interpretacji własnych tekstów pisarz nigdy nie wspominał o zwierzętach. A jednak wczytując się w jego utwory, można zauważyć zdumiewające nagromadzenie nazw zwierząt - jest ich około stu

czterdziestu. Ta ilość i różnorodność nazw budzi podziw, ale też zastanawia. Miłośnikom bestiariuszy i czytelnikom Gombrowicza, zarówno początkującym, jak i zaawansowanym, książeczka ta wskazuje istnienie w dziełach pisarza niezauważanego dotąd obszaru «ja i zwierzęta»".Ze wstępu W. Boleckiego"Spacerowałem po alei eukaliptusowej, gdy wtem zza drzewa wylazła krowa. Przystanąłem i spojrzeliśmy sobie oko w oko. Jej krowiość zaskoczyła do tego stopnia mą ludzkość - ten moment, w którym spojrzenia nasze się spotkały, był tak napięty - że stropiłem się jako człowiek, to jest w moim, ludzkim, gatunku. Uczucie dziwne i bodaj po raz pierwszy przeze mnie doznane - ten wstyd człowieczy wobec zwierzęcia".

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Gombrowicz, Witold

herbu Kościesza ur. 4 sierpnia 1904 w Małoszycach, zm. 24 lipca 1969 w Vence – polski powieściopisarz, nowelista i dramaturg. Jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy XX wieku[2][3][4]. Jego twórczość cechuje głęboka analiza psychologiczna człowieka jako uwikłanego w spuściznę kultury i w innych ludzi, analiza tożsamości jednostki w interakcji z innymi, problemu niedojrzałości i młodości, ról klasowych, a także poczucie absurdu, obrazoburstwo względem przyjmowanych przez społeczeństwo tradycyjnych wartości, antynacjonalizm i krytyka romantyzmu. Te elementy przeplatały [>>] się w jego najważniejszych utworach: powieściach Ferdydurke 1937, Trans-Atlantyk 1953, Pornografia 1960 i Kosmos 1965, oraz dramatach, m.in. Iwona, księżniczka Burgunda 1938 oraz Ślub 1953. Od 1939 Gombrowicz przebywał na emigracji: do 1963 w Argentynie, od 1964 aż do śmierci we Francji. Ważną częścią jego twórczości był prowadzony w latach 1953–1969 Dziennik, w którym autor w sposób ironiczny, cyniczny i z humorem opowiadał własne losy, podejmował dialog z różnymi nurtami filozoficznymi, z tradycją kultury polskiej i komentował bieżące wydarzenia polityczne. Zyskał sławę dopiero w ostatnich latach życia, był wówczas wśród kandydatów do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury 1966, 1968, 1969[5], której jednak nie otrzymał.

Źródło: wikipedia.org

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: