Biblioteka Publiczna

Gemino : [Gra planszowa] : pojedynek na dwóch planszach

"Pojedynek na dwóch planszach "

Autor: Andersen, Martin Nedergaard

"Gemini" z języka angielskiego oznacza bliźnięta, stąd nazwa produktu, która znakomicie odzwierciedla rywalizację na dwóch planszach jednocześnie. Nam taka zabawa kojarzy się z pokazami szachistów, kiedy mistrz konkuruje z kilkoma amatorami popisując się swoją wiedzą i umiejętnościami, teraz i my możemy się tak poczuć. "Gemino" to bodajże pierwsza w tym roku duża gra od wydawnictwa "Egmont", czy warto

było czekać? Przekonajcie się sami i obejrzyjcie filmy, zapraszamy do recenzji. Autorem gry jest Martin Nedergaard Andersen, który często projektuje pozycje abstrakcyjne, ale też imprezowe. My w kolekcji posiadamy jego "Papering Duel", "Voodoo" oraz "Inspektor Tusz" i ze wszystkich jesteśmy bardzo zadowoleni. Ta pozycja przypomina nam "Trexo", które także śmiało można wykorzystać, jako pomoc dydaktyczną, bo wszelkie modyfikacje klasycznego "kółko i krzyżyk" są przez nauczycieli i uczniów mile widziane. Po otwarciu pudełka miło patrzeć na wysoką jakość komponentów, ponieważ kamienie są mocne, ładnie zrobione, nie tylko z barwionymi symbolami, ale również wytłoczonymi kształtami. Odrobinę szkoda, że na planszy nie oznaczono miejsc w ten sposób, ponieważ mogłyby bawić się nawet dzieci niewidome. Znajdziemy tutaj 56 płytek w podziale po 14 na ikonę, parę dwustronnych planszy oraz krótką instrukcję wyjaśniającą zasady rozgrywki. Celem gry jest ułożenie linii jednakowych oznaczeń - pion, poziom lub skos, za co uzyskujemy punkt, zabawa kończy się przy trzech. Standardowo tworzą ją 4 płytki, jeśli bawimy się w dwie osoby, będzie to 5 kamieni. Każdy z nas gra swoim zestawem, wybieramy dowolną barwę miejscówki z którejś z planszy, natomiast kolejną płytkę ustawiamy na identycznym kolorze pola drugiej płaszczyzny. W momencie utworzenia ciągu zbieramy 4 kamienie - w zabawie w parze 1 płytka więc pozostanie na planszy. Zdobyty punkt oznaczamy odkładając jeden z kamieni na bok. Eliminując z płaszczyzny linię tworzymy nową przestrzeń do gry. Może zdarzyć się sytuacja, w której w naszej turze zabraknie nam płytek do dołożenia, wtedy tą drugą lub parę - jeśli nic nie możemy dodać, należy przemieścić na planszach - przesunąć na nowe pole o identycznej barwie. Pozycja jest mądra i dobrze zrobiona, wszyscy miłośnicy gier abstrakcyjnych powinni się nią zainteresować. Zaletą w stosunku do "Trexo" jest możliwość zabawy także rodzinnie i z kilkoma przyjaciółmi, przy komplecie uczestników jest za ciasno, gra najlepiej wypada na 3 osoby, natomiast pojedynki w parze wywołują równie gorące emocje. Dwie plansze to więcej możliwości ułożenia zestawu, ale również inne myślenie, ponieważ koncentrujemy się na obu płaszczyznach, które są od siebie bezpośrednio zależne, ściśle połączone. Nie budujemy tutaj w górę, jak to ma miejsce w "Trexo", natomiast także jest przyjemnie i zabawa wciąga nie tylko osoby kochające łamigłówki i wszelkie gry logiczne. U nas gra prawdopodobnie pozostanie w kolekcji, zastanawiamy się, czy nie zastąpi "Trexo", ponieważ teraz do zabawy z rodzicami będziemy mogli zaprosić córkę i nikt nie będzie czekał na nową partię, a jedyne na własną kolejkę. Dobra gra i wciągający "pojedynek na dwóch płaszczyznach", także mentalnych, chce się dopowiedzieć!

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)