Biblioteka Publiczna

Atropina

Autor: Sinkowski, Adrian.

Po zakropieniu atropiny oczy widzą niewyraźnie. To jest naturalny stan, kiedy się patrzy w przeszłość, wydaje się mówić autor tych wierszy. To, co minęło, zaczyna istnieć ze znakiem zapytania i już nie przestanie istnieć bez znaku zapytania. Bohaterką tomu jest babcia, która ma oko na chłopca snującego historię w swoim, a po troszcze i w jej imieniu. Sinkowski bada, na ile ktoś, kto zmarł, kogo nie

ma, jest w stanie przemówić. Czy jeśli wnuk zamilknie, z jakiegoś powodu przestanie pisać, babcia przestanie istnieć? Taki pierwotny lęk podpowiada autorowi centralną frazę tomu "Kiedy nie będę miał już nic do powiedzenia". W Atropinie pamięć pojawia się jako wyzwanie, jest jak niknący atrament, którego ślady nieustannie podlegają zacieraniu, dlatego trzeba nie ustawać w pisaniu, powtarzać ten gest raz, drugi i trzeci - paradoksalnie nie można sobie pozwolić, żeby "mieć nic do powiedzenia". Aby wydobyć z historii siebie, próbować zrozumieć, kim się jest, mając już własną rodzinę i dzieci, trzeba spotkać sie z nią oko w oko. A rozumienie przychodzi skądinąd - od babci. Dariusz Suska [okładka]

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)