Ludzie u Głowackiego są stworzeni z materii mieszanej. Zachowują się wobec siebie najczęściej z okrucieństwem, ale i tak im ono spowszechniało, że nawet nie zdają sobie sprawy. Głowacki jest dla mnie realistą wtedy, gdy opisuje apokalipsę na szczeblu gminnym. Renata Gorczyńska "Kultura".
Janusz Andrzej Głowacki ur. 13 września 1938 w Poznaniu, zm. 19 sierpnia 2017 w Egipcie – polski prozaik, dramaturg, scenarzysta, felietonista i eseista. W młodości był związany ze Studenckim Teatrem Satyryków, gdzie wystąpił w programie Czarna przegrywa czerwona wygrywa 1956 w reżyserii Jerzego Markuszewskiego i Wojciecha Solarza. Studiował aktorstwo w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie i historię na Uniwersytecie Warszawskim. W 1961 ukończył studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego.Zadebiutował w 1960 w „Almanachu Młodych” opowiadaniem pod [>>] tytułem „Na plaży”, w 1964 rozpoczął współpracę z czasopismem „Kultura”, gdzie zwrócił na siebie uwagę jako autor błyskotliwych opowiadań i felietonów. Publikacje te złożyły się na zbiory Wirówka nonsensu 1968 i Nowy taniec la-ba-da 1970.Na przełomie lat 60. i 70. rozpoczął aktywną działalność jako scenarzysta. W 1969 powstał film Andrzeja Wajdy Polowanie na muchy, do którego Głowacki napisał scenariusz. Jednak prawdziwym sukcesem okazał się dopiero obraz stworzony we współpracy z Markiem Piwowskim pt. Rejs. Ponadto napisał scenariusze do filmów Trzeba zabić tę miłość 1972 Janusza Morgensterna, Choinka strachu 1982 Tomasza Lengrena, Wałęsa. Człowiek z nadziei 2013 Andrzeja Wajdy. Pisał dialogi do filmu Jej portret 1974 Mieczysława Waśkowskiego, wspólnie z ?ukaszem Zadrzyńskim był scenarzystą Billboardu 1998. Wspólnie z Pawłem Pawlikowskim był scenarzystą Zimnej wojny 2018, która znalazła się w oficjalnej selekcji Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes. Film zdobył w Cannes nagrodę dla najlepszego reżysera, którą Paweł Pawlikowski dedykował Januszowi Głowackiemu.Do 1981 publikował felietony w warszawskiej „Kulturze”. Na kilka dni przed ogłoszeniem stanu wojennego, Głowacki wyjechał na premierę swojej sztuki Kopciuch w Royal Court Theatreang. w Londynie, po 13 grudnia 1981 zdecydował się pozostać za granicą. Osiadł w Stanach Zjednoczonych, gdzie rozwinął swoją twórczość dramatopisarską i współpracował między innymi z Polskim Instytutem Teatralnym w Nowym Jorku. Utworem, który zwrócił uwagę amerykańskich środowisk teatralnych była sztuka Polowanie na karaluchy 1986. Największym sukcesem dramaturgicznym okazała się Antygona w Nowym Jorku 1992, dramat z dużym powodzeniem wystawiany był w teatrach w USA i w Europie.