Biblioteka Publiczna

Marlon Brando

Tytuł oryginału: "Conversations with Brando, ".

Autor: Brando, Marlon

Notka biograficzna

Słynny wywiad-rzeka mistrza dziennikarstwa, Lawrence’a Grobela, z najbardziej wpływowym aktorem XX wieku, symbolem Hollywood. Marlon Brando utorował drogę dla emocjonalnego, naturalistycznego stylu gry Jamesa Deana, Roberta De Niro, Johnny Deppa i wielu innych gwiazd filmowych.W 1978 roku Grobel odwiedził tahitańską wyspę Marlona Brando, by przeprowadzić z nim wywiad dla "Playboya". Brando zastrzegł, że będą rozmawiać

tylko o... Indianach. Grobelowi udało się jednak poruszyć o wiele więcej tematów..."- To co, może spotkamy się na Tahiti? - Brando spytał mnie w trakcie rozmowy telefonicznej 28 marca 1978 roku. Brzmiał obcesowo ale rzeczowo. (...) Po blisko sześciu miesiącach negocjacji zdecydował się osobiście odebrać telefon i porozmawiać ze mną. Gdy tylko skończyliśmy, zadzwoniłem do szefa mojej redakcji w Nowym Jorku, by powiedzieć mu, że załatwiłem wywiad.Wśród setek osób, z którymi przeprowadziłem wywiady, nigdy nie spotkałem nikogo takiego jak Marlon Brando. Myślę też, że już nigdy nie spotkam.Marlon Brando miał wiele twarzy. Był obywatelem świata. Przez całe życie żywił gniew wobec własnego ojca. Fatalnie traktował kobiety i starał się nimi rządzić tylko dlatego, że mógł to robić. Pochłaniał książki, uwielbiał gry i miał wiele cech tyrana. Nie dbał o swoje ciało, o swój talent, psychikę i o kobiety, z którymi był. Ale jego filmy, cała jego działalność i to, co miał do powiedzenia dowodzą, że bardzo głęboko angażował się we wszystko, co miało dla niego znaczenie.Prasa podaje, że Marlon Brando zmarł 2 lipca 2004 roku, ale myślę, tak naprawdę odszedł czternaście lat wcześniej, 16 maja 1990 roku, gdy kula wystrzelona z pistoletu jego syna Christiana przeszyła lewy policzek chłopaka córki Brando. A może odszedł pięć lat później, 16 kwietnia 1995 roku, gdy powiodła się trzecia próba samobójcza jego córki Cheyenne... Te tragiczne wydarzenia złamały mu serce, pozbawiły radości całe jego późniejsze życie, kazały mu jeszcze bardziej zamknąć się w sobie i w samotności zmagać się z demonami, które prześladowały go od dzieciństwa".

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Brando, Marlon

Data urodzenia: 3 kwietnia 1924, data śmierci: 1 lipca 2004. Legendarny aktor sceniczny i filmowy, który zadebiutował na Broadwayu w sentymentalnym hicie "Remember Mama". Przełomowy moment jego kariery nadszedł wraz z "Tramwajem zwanym pożądaniem" scenariusza Tennessee Williamsa, wyreżyserowanym przez Elię Kazana. Brando wywarł wpływ na całe pokolenia aktorów, począwszy od Jamesa Deana do Rivera Phoenixa. Jako nieoficjalny rzecznik swojej generacji młody Brando zaczął być utożsamiany z buntownikiem sprzeciwiającym się niezrozumiałym dla niego prawom. Zapytany w "Dzikim" przeciwko [>>] czemu się buntuje, odpowiada: "A co macie pod ręką?". Pierwszym filmem Brando był reżyserowany przez Freda Zinnemanna obraz "Pokłosie wojny", opowiadający historię sparaliżowanego, walczącego o godność weterana wojennego. Następna była filmowa wersja "Tramwaju zwanego pożądaniem", która na zawsze umieściła Brando w sercach publiczności i uczyniła go jednym z pierwszych aktorów "nowego pokolenia" przedzierających się ku gwiazdorstwu jeszcze przed pojawieniem się Deana, Newmana i Hudsona. Jego następne role to meksykański rewolucjonista w "Viva Zapata!" i Marek Antoniusz w szekspirowskim "Juliuszu Cezarze" w adaptacji Josepha L. Mankiewicza. Talent Brando został potwierdzony filmem "Dziki", dzięki któremu czarna kurtka motocyklisty stała się obowiązkowym strojem młodych twardzieli. Otrzymał Oscara za wielowymiarową kreację w znakomitym filmie Kazana "Na nabrzeżach". Jego kolejne role charakteryzowały się różnorodnością: Napoleon w "Desiree", wazeliniarski hazardzista w "Faceci i laleczki", japoński tłumacz w "Herbaciarni "Pod Księżycem"", pilot podczas wojny koreańskiej zakochany w japońskiej śpiewaczce w "Sayonara" Joshuy Logana, słaby Fletcher Christian w "Buncie na Bounty".Brando zerwał ze swoim imageem buntownika w latach 60. Pojawił się w filmach "Jak ptaki bez gniazd", "Spokojny Amerykanin" i sparodiował samego siebie w "Opowieści do poduszki". Jednakże jego pozycja słabła, dopóki Francis Ford Coppola nie obsadził go w tytułowej roli w "Ojcu chrzestnym". Otrzymał wtedy drugiego Oscara dla najlepszego aktora za stworzenie wizerunku Dona Corleone. Jego kolejna rola - kontrowersyjna, olśniewająca i ekshibicjonistyczna - to postać z "Ostatniego tanga w Paryżu" Bertolucciego. W "Przełomach Missouri" Brando wcielił się w rewolwerowca tropiącego koniokrada, Jacka Nicholsona. Następnie zagrał Jor-Ela, ojca "Supermana" oraz przyczynił się do stworzenia przerażającej wizji w halucynogennym dramacie wojennym Coppoli "Czas Apokalipsy", a także zdobył nominację do Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę w filmie "Sucha biała pora". Brando otrzymał pochlebne recenzje za parodię Dona Corleone w "Nowicjuszu" i rolę psychiatry w "Don Juanie DeMarco". Pojawił się także jako tajemniczy naukowiec stwarzający półludzi w remakeu "Wyspy doktora Moreau".

Źródło: filmweb.pl

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: