Biblioteka Publiczna

Ostaniec, czyli Ostatni świadek

"Ostatni świadek "

Autor: Borejsza, Jerzy Wojciech

Notka biograficzna

Znany w świecie historyk totalitaryzmów Jerzy W. Borejsza (rocznik 1935) jest dzisiaj ostatnim, który ocalał z dwóch rozgałęzionych niegdyś rodzin. Gdy jego najbliżsi ginęli jako Żydzi z rąk Niemców, był małym dzieckiem. Nie był jeszcze pełnoletni, kiedy umarł Stalin. Już jako zawodowy dziejopis potrafił odnaleźć niedostępne dokumenty i nałożyć je na strzępy pamięci

dziecka, na własne archiwum prywatne.Jest też ostatnim, który zdążył porozmawiać z ministrami Mussoliniego i ambasadorami Stalina w krajach faszystowskich. W swojej najnowszej książce opowiada między innymi o tym, jak ten sam Rosjanin stalinizował i destalinizował ZSRR, i o tym, jak latem 1939 roku niemiecki dyplomata ostrzegał amerykańskiego polityka przed paktem Stalina z Hitlerem. Opisuje wiele wybitnych postaci polityki i nauki, które spotkał na swojej drodze. Nie brakowało historycznych postaci i wśród jego bliskich. Dzieje tej rodziny stanowią ważne fragmenty historii polskiej, żydowskiej i europejskiej.Borejsza jest świadkiem wyjątkowym. Ostańcem.W roku 2018 rozpocząłem osiemdziesiąty czwarty rok życia. I widzę, jak przez Polskę i Europę przetacza się nawrotna fala ruchów bądź reżimów autorytarnych. Jednym z filarów propagandy, na których się wspierają, jest fałszowanie historii. Prawda historyczna często przestaje w takich warunkach istnieć. W czasie, kiedy w Polsce i w krajach naszego regionu tworzy się orwellowskie "ministerstwa prawdy", kiedy fałszowanie przeszłości, czyli kłamstwo historyczne, przykrywa się dwoma połączonymi a nieprzystającymi do siebie słowami "polityka historyczna", tym bardziej poczuwam się do dania świadectwa, często ostatniego, ludziom, których znałem, i wydarzeniom, które obserwowałem.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Borejsza, Jerzy Wojciech

Jerzy Wojciech Borejsza – polski publicysta i historyk. W latach 1952–1953 studiował na Uniwersytecie Kazańskim, a następnie w latach 1953–1957 na Uniwersytecie Moskiewskim. W 1962 roku uzyskał doktorat, a w 1968 habilitację na Uniwersytecie Warszawskim. W ramach represji pomarcowych zatrzymano wnioski o jego docenturę i profesurę. W 1975 roku został usunięty z Uniwersytetu Warszawskiego za wygłoszenie wykładu na temat agresji ZSRR na Finlandię i przeniesiony do Instytutu Historii PAN, gdzie uzyskał tytuł docenta, a w 1983 profesora. W latach 2001–2011 piastował tam stanowisko [>>] kierownika Zakładu Systemów Totalitarnych i Dziejów Drugiej Wojny Światowej. Od 2004 był także profesorem Wydziału Nauk Historycznych UMK. Jego obszary zainteresowań badawczych to: powstanie styczniowe, emigracja polska w XIX wieku, wojna krymska, socjalizm europejski w XIX wieku, stosunki międzynarodowe w Europie 1848–1945, historia europejskich totalitaryzmów - zwłaszcza faszyzmu włoskiego, historia polityczna literatury.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/