Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):
(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)
Wyp. Nr 20
ul. Żuławskiego 4/6
tel. 22 627 42 22
Wyp. Nr 27
ul. Bonifacego 90
tel. 22 842 04 81
Wyp. nr 68
Aleje Niepodległości 82
tel. 22 844 70 59
Wyp. nr 84
ul. Modzelewskiego 71
tel. 22 844 62 71
CzN nr IV
ul Wiktorska 10
tel. 22 845 00 88
Sygnatura: D-3743
Numer inw.: 3743
Dostępność: tylko na miejscu
schowek
Inne wydania tej pozycji w zbiorach biblioteki:
Notka biograficzna:
Łowmiański, Henryk
Henryk ?owmiański ur. 22 sierpnia 1898 w Daugadzie k. Wiłkomierza, zm. 4 września 1984 w Poznaniu – polski historyk, mediewista, autor m.in. monumentalnej monografii Początki Polski 1963–1985.
Doktoryzował się w 1924 r. pracą „Wchody” miast litewskich w XVI wieku promotor prof. Kazimierz Chodynicki. Był to pierwszy doktorat z historii na odnowionym wileńskim uniwersytecie. W 1933 r. objął na wileńskim uniwersytecie katedrę historii Europy wschodniej, którą piastował do 1939 r. Od 1938 był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Karierę naukową zatrzymał wybuch [>>] drugiej wojny światowej. W jej czasie pracował w wileńskim archiwum, gromadząc przy okazji materiały do swych przyszłych prac. Wobec przesunięcia granic Polski na zachód, musiał po wojnie szukać nowego miejsca zatrudnienia.
W trakcie pracy w Wilnie, w swoich badaniach koncentrował się na dziejach Europy Wschodniej, a w jej obrębie przede wszystkim na historii Litwy i Białorusi. Jego najpoważniejsza i najbardziej twórcza praca z tego okresu to rozprawa habilitacyjna Studia nad początkami społeczeństwa i państwa litewskiego, w której dokonał syntezy i analizy dziejów plemion Litwinów-Żmudzinów, ?otyszów i Prusów począwszy od schyłku XIII wieku. W dwóch kolejnych przedwojennych publikacjach skupił się na uniach polsko-litewskich doby Jagiellonów, wyjaśniając źródła zainteresowań związkami z Polską ze strony Litwy oraz rolę w tych procesach Witolda. Wielkiemu księciu litewskiemu poświęcił też jeszcze jedną publikację, mianowicie jego biografię. Badał również dzieje pogańskich Prus, a pod koniec lat trzydziestych Białorusi – zwłaszcza miasta Mohylewa.
Po wojnie w znacznej mierze przeorientował się na prahistorię i historię wczesnośredniowieczną Polski. Najważniejsza z jego prac w tym zakresie to Podstawy gospodarcze formowania się państw słowiańskich. ?owmiański odpowiadał w niej na pytanie, jak wydajne muszą być zdolności produkcyjne społeczności, aby mogła ona wpierw wyżywić i utrzymać aparat administracji oraz drużynę wodza, a następnie całą klasę panującą z księciem na czele. W wyniku badań nad źródłami antycznymi i wczesnośredniowiecznymi oraz rezultatami prac archeologicznych ?owmiański przedstawił tezę, że państwo ponadplemienne w tej części świata może powstać i utrzymać swoją organizację, jeśli jego plemiona przejdą na osiadły tryb życia i uczynią głównym środkiem produkcji rolnictwo. Wykazał też, że w krajach słowiańskich takie warunki wystąpiły pomiędzy VI a VIII wiekiem. Przejście w tym czasie z ekstensywnej eksploatacji ziemi opartej na gospodarce żarowej i zastosowanie uprawy ornej za pomocą radła lub sochy zwiększyło plony na tyle, że wytworzyła się nadwyżka przeznaczona nie na cele konsumpcyjne, ale na obrót gospodarczy.
Od 1953 r. w ramach Instytutu Historii PAN podjął się opracowania nowoczesnej jak na ówczesne standardy syntezy dziejów polskich w oparciu o założenia materializmu dialektycznego[2] i zredagował jego pierwszy tom obejmujący historię do roku 1764. Następnie prowadził badania nad genezą Rusi Kijowskiej zajmując stanowisko umiarkowanie antynormanistyczne – tj. ograniczające rolę Normanów w procesie państwowotwórczym oraz Polski piastowskiej w szerszym kontekście historii całej Słowiańszczyzny. Dowodził, że kluczowe znaczenie dla kwestii powstania państw słowiańskich miałoby „prawo koniecznej zgodności stosunków produkcji z charakterem sił wytwórczych”[2]. Po wydaniu szeregu prac przygotowawczych w latach 1956-1962, a następnie w latach 1963-1973 opublikował dzieło swojego życia – monumentalne pięciotomowe Początki Polski o łącznej obszerności 2431 stron. Przy okazji stworzył też publikację pomocniczą na temat pogańskich religii Słowian. U schyłku życia sporządził szósty tom, wydany pośmiertnie w 1985 r., który w założeniu miał być wyłącznie obszernym indeksem do poprzednich pięciu, jednakże w znacznej części stanowił on treść merytoryczną – przyczynek do całkiem nowej syntezy badanych dziejów.
Źródło: https://pl.wikipedia.org
Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: