Profesor Andrzej Rzepliński - żywy symbol niezależności oraz integralności sądownictwa, a także oporu w wojnie hybrydowej wytoczonej przez rząd Prawa i Sprawiedliwości trójpodziałowi władzy oraz godności człowieka. Studiował z Jarosławem Kaczyńskim na jednym roku, po latach spotkali się ponownie, stając po przeciwnych stronach barykady. W szczerej rozmowie opowiada, dlaczego został prawnikiem, jak
znalazł się w PZPR i w "Solidarności", z jakiego powodu tworzył do szuflady projekty ustaw, które po kilku latach doczekały się wykorzystania przez profesora Strzembosza przy Okrągłym Stole. Zdradza również kulisy ratowania niezależności Trybunału Konstytucyjnego i - po raz pierwszy opowiada o dwóch tajnych rozmowach z emisariuszem Jarosława Kaczyńskiego.
Urodził się 26 listopada 1949 r. w Ciechanowie. W 1971 r. ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1978 r. uzyskał tytuł doktora nauk prawnych, a w 1990 r. doktora habilitowanego. Od 2000 r. jest profesorem zwyczajnym.
Po studiach został aplikantem Prokuratury Powiatowej w Garwolinie i w 1972 r. podjął studia doktoranckie z zakresu kryminologii w Instytucie Nauk Prawnych PAN. Od 1991 r. kierownik Katedry Kryminologii i Polityki Kryminalnej oraz Ośrodka Badań Praw Człowieka na Wydziale Stosowanych Nauk Społecznych i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego. Był [>>] m.in. ekspertem Obywatelskiego Centrum Inicjatyw Ustawodawczych NSZZ "Solidarność", w ramach którego przygotował projekt Kodeksu karnego wykonawczego oraz projekt ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Wykładał również w DePaul University w Chicago oraz w Saint Louis University.
W 1990 r. był inicjatorem przygotowania i współautorem projektu Karty Praw i Wolności, przedstawionego przez grupę członków Komitetu Helsińskiego w Polsce i w listopadzie 1992 r. przedłożonego przez Prezydenta RP Sejmowi jako projekt ustawy konstytucyjnej. Był członkiem Komisji Reformy Prawa Karnego przy ministrze sprawiedliwości gdzie pracował w zespole ds. kodeksu karnego wykonawczego. W latach 1992-1993, na prośbę Prezydenta RP, przygotował wraz trzema innymi autorami, projekt Konstytucji RP. Był również m.in. członkiem helsińskiego ruchu obrony praw człowieka Komitet Helsiński w Polsce oraz zarząd Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, Komitetu Wykonawczego Międzynarodowej Helsińskiej Federacji Praw Człowieka w Wiedniu, Komitetu Bioetycznego Rady Europy. Jest członkiem Komitetu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych ONZ.
Współpracował m.in. z Chicago University Law School Center for the Study of Constitutionalism in Eastern Europe, instytutami Maxa Plancka für ausländische und internationales Strafrecht we Fryburgu; für europäische Rechtsgeschite we Frankfurcie n/Menem oraz für ausländische öffentliches Recht und Völkerrecht w Heidelbergu oraz z Constitutional Legal Policy Institute Uniwersytetu Środkowo-Europejskiego w Budapeszcie.
W 1990 r. był doradcą do spraw reformy prawa penitencjarnego dyrektora więziennictwa, a w latach 1998-2000 doradcą prawnym ministra-koordynatora ds. służb specjalnych. Od 2001 do 2005 r. był doradcą prezesa Instytutu Pamięci Narodowej.
Był ekspertem Departamentu Monitoringu Praw Człowieka przy Sekretarzu Generalnym Rady Europy, ekspertem ONZ ds. zapobiegania przestępczości oraz ekspertem Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka OBWE w Warszawie.
Jest autorem licznych publikacji z zakresu konstytucyjnych praw człowieka, sądownictwa, kryminologii, więziennictwa, zbrodni państwa, kary śmierci, polityki kryminalnej porównawczej, prawa policyjnego, korupcji oraz opinii prawnych przedstawionych komisjom parlamentarnym, Sądowi Najwyższemu, Europejskiemu Trybunałowi Praw Człowieka, Trybunałowi Konstytucyjnemu. W latach 2007-2016 sędzia Trybunału Konstytucyjnego, a od 2010 do 2016 r. Prezes TK.