Biblioteka Publiczna

Miłość do wojny

Tytuł oryginału: "Terrible love of war ".

Autor: Hillman, James.

Notka biograficzna

Wojna jest pozaczasową siłą obecną w ludzkiej imaginacji - a także, owszem, w codziennym życiu każdego z nas. Osoby zaangażowane w taki czy inny sposób w destrukcyjną działalność wojny, zarówno jej żołnierze, jak i jej ofiary, odkrywają w sobie, co paradoksalne, niezwykle silne i głębokie poczucie mocy istnienia, bycia żywym, bycia człowiekiem. W niniejszej książce James Hillman, jeden z

najbardziej szanowanych i cenionych psychologów doby współczesnej, podejmuje się przeprowadzenia dogłębnego, przełomowego studium nad istotą, esencją wojny, jej psychologicznymi korzeniami i źródłami, a także specyfiką ludzkiego zachowania w warunkach wojny. Wykorzystując listy i relacje żołnierzy, dokumenty z różnych frontów i epok, prace najwybitniejszych ekspertów w dziedzinie wojskowości i historii wojen, a także odwołując się do klasycznych mitów oraz dzieł największych myślicieli, filozofów i pisarzy, takich jak Twain, Tołstoj, Kant, Arendt, Foucault i Levinas, Hillman przeprowadza bardzo szeroko zakrojoną i szczegółową analizę zjawiska wojny, umożliwiając nam fundamentalnie nowe i odkrywcze rozumienie fenomenu równoczesnej fascynacji i awersji, jaką wzbudza w nas wojna. "Miłość do wojny" to niezwykle ważna książka, nieodzownie konieczna lektura dla każdego, zyskująca na znaczeniu dosłownie z każdym dniem w naszych tak bardzo niespokojnych i pełnych konfliktów czasach.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Hillman, James

James Hillman ur. 12 kwietnia 1926, zm. 27 października 2011 – amerykański psycholog mieszkający w Connecticut. Nawiązywał krytycznie do psychologii Carla Gustava Junga. Jego psychologia jest nazywana politeistyczną. Rozwijana przez niego od przeszło czterdziestu lat psychologia archetypowa wyrasta w pewnej mierze z dokonań Carla Gustava Junga Hillman był jego uczniem, a potem przez długi czas dyrektorem programowym Instytutu C.G. Junga w Zurychu, jakkolwiek – w swej zasadniczej części – zawiera wątki wobec nurtu analitycznego zdecydowanie krytyczne. Głównym źródłem inspiracji [>>] była dla Hillmana filozofia – poczynając od Heraklita, przez Platona, Plotyna, Proklosa, Ficina i cały renesansowy neoplatonizm, Vico, Duranda, Bachelarda czy Corbina. Korzystając obficie z dorobku wspomnianych myślicieli stworzył Hillman niezwykle interesującą i oryginalną koncepcję, która całkiem słusznie bywa często stawiana – jako autonomiczna propozycja – w jednym rzędzie z psychoanalizą Freuda i psychologią analityczną Junga. Pojęcie duszy to centralny temat wszystkich właściwie dzieł Jamesa Hillmana. Próżno jednak szukać u niego jakiejś jednoznacznej, przeprowadzonej zgodnie z drobiazgowymi wymaganiami definicji tego terminu czy raczej: tego fenomenu. Hillman powiada jednak wielokrotnie, że dusza jest bazowym obrazem i podstawową metaforą każdej prawdziwej psychologii. „Mówiąc o duszy”, pisze, „mam przede wszystkim na myśli pewną perspektywę, a nie substancję; raczej punkt widzenia, a nie rzecz samą”. W innym miejscu dodaje, że dusza, to „nieznany czynnik, który przemienia zdarzenia w przeżycia i umożliwia doświadczenie miłości”. Charakteryzuje też duszę, pisząc o jej intymnym związku ze śmiercią i patologią, o jej religijnej dalekiej jednak od ortodoksji proweniencji i o jej imaginatywnej, obrazowej naturze. Istotne miejsce w rozważaniach Hillmana zajmuje temat duszy świata, anima mundi – psychologia zatem nie powinna ograniczać się do jednostek, lecz poszukiwać przejawów psyche wszędzie, w dosłownym sensie tego słowa.

Źródło: https://pl.wikipedia.org

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: