Autor proponuje zwrócenie się w stronę XVIII stulecia, gdyż tam właśnie odnajdziemy idee, które z ufnością można zabrać ze sobą na drugą stronę mostu wiodącego do XXI wieku. Dzięki tym esejom łatwiej nam będzie zrozumieć, że przeszłość może udoskonalić naszą przyszłość.
Neil Postman ur. 8 marca 1931, zm. 5 października 2003 – amerykański filozof, medioznawca, krytyk kultury, profesor w Katedrze Kultury i Komunikacji Społecznej na Uniwersytecie Nowojorskim.
Zaraz po studiach doktoranckich rozpoczął pracę Uniwersytecie Nowy Jork. Był współzałożycielem Katedry Ekologii Medialnej, której działalność została zainicjowana w 1971 roku, na stanowiącej część Steinhardt School of Education. Tytuł profesora został nadany mu w 1993 roku, zaś do 2002 roku pełnił on funkcję rektora Wydziału Kultury i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Nowojorskiego. [>>]
Postman napisał 18 książek i ponad 200 artykułów do magazynów i gazet między innymi dla The New York Times Magazine, The Atlantic Monthly, Harpers, Time Magazine, The Saturday Review, The Harvard Education Review, The Washington Post, Los Angeles Times, Stern, Le Monde. W latach 1976-1986 Był redaktorem kwartalnika ETC.; Przegląd ogólnej semantyki założony przez S.I. Hayakawa w 1943 roku. Był także członkiem redakcji The Nation.
Najbardziej znana praca Postmana, Zabawić się na śmierć przetłumaczona na osiem języków i sprzedana w ponad 200 tys. egzemplarzy na całym świecie przedstawia zarys historyczny mediów i ubolewa nad upadkiem mediów komunikacji, jaki jego zdaniem nastąpił gdy obrazowość telewizji zastąpiła słowo pisane.
Postman bazuje na teoriach Marshalla McLuhana, z którym łączy go przekonanie o determinizmie technologicznym czyli pogląd, że postęp techniczny determinuje kierunek rozwoju cywilizacji i kultury. Jednak w odróżnieniu od McLuhana Postman jest technopesymistą.
I tak idąc za Macluhanem Postman argumentuje, że różne media są odpowiednie dla różnych rodzajów wiedzy i opisuje jak kultury oparte na mowie, piśmie i telewizji przekazują informacje w inny sposób. Stwierdza, że XIX-wieczna Ameryka była szczytem jeśli chodzi o racjonalność - była Wiekiem Rozumu, w którym dominującą rolę odgrywało słowo pisane.
W przypadku telewizji przekaz dokonywany za pomocą obrazu apeluje nie do rozumu, ale do emocji. Postman argumentuje, że telewizja miesza poważne sprawy z rozrywką, umniejsza znaczenie politycznego dyskursu i podważa go. W znacznej mierze staje się on określony poprzez obrazy telewizyjne a nie poprzez idee.
Tytułem słynnej publikacji "Technopol" Postman definiuje społeczeństwo, które wierzy, że zasadniczym, o ile nie jedynym celem ludzkiej pracy i myśli jest wydajność a standardowe procedury, techniczne wyliczenia, testy i mierniki statystyczne są pod każdym względem lepsze od oceny ludzkiej oraz, że najlepiej jeśli sprawami obywateli kierują eksperci. To, czego nie można zmierzyć, albo nie istnieje, albo nie ma wartości. Reguły te przeniknęły z zakładów produkcji do innych sfer życia. Świat przeobrażony w technopol stał się ahistoryczny i pozbawiony kulturowego kontekstu a dotychczasowe wielkie symbole upadły. Zdaniem Postmana to technika teraz "myśli" za ludzi i triumfuje nad kulturą.
Z uwagi na czas, w jakim została napisana, książka nie uwzględnia w ogóle ekspansji Internetu, który w znacznej mierze przywraca rangę słowu pisanemu. Po drugie, jego spostrzeżenia odnoszą się zasadniczo do amerykańskiej telewizji komercyjnej podporządkowanej interesom show-businessu.
