Zawiera zarówno ogólny przegląd wiedzy naukowej, jak i szczegółowy podręcznik zastosowania zindywidualizowanych interwencji. Podczas lektury terapeuci zyskują podstawowe narzędzia, dzięki którym skutecznie poradzą sobie z najbardziej złożonymi i najtrudniejszymi przypadkami pacjentów - mogą rzeczywiście pomóc osobom, których stan psychiczny niegdyś uznawano za niemal beznadziejny. Powinna być obowiązkową
pozycją na liście lektur psychologów klinicznych, psychiatrów, pracowników opieki socjalnej, psychologów, innych specjalistów z dziedziny ochrony zdrowia psychicznego, a także studentów i adeptów tych dziedzin. Z pewnością będzie podstawowym podręcznikiem na kursach uniwersyteckich oraz podyplomowych.
Zobacz pełny opis
Informacje o pozycji
Odpowiedzialność:
Aaron T. Beck, Arthur Freeman, Denise D. Davis i współpracownicy ; tłumaczenie Małgorzata Cierpisz.
Kraków : Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, cop. 2005.
Opis fizyczny:
XIX, [3], 448 s. : il. ; 23 cm.
Uwagi:
Bibliogr. s. 406-430. Indeks.
Przeznaczenie:
Pozycja przeznaczona dla terapeutów, psychologów klinicznych, psychiatrów, pracowników opieki socjalnej, psychologów, innych specjalistów z dziedziny ochrony zdrowia psychicznego, a także studentów i adeptów tych dziedzin. Z pewnością będzie podstawowym podręcznikiem na kursach uniwersyteckich oraz podyplomowych. Pozycja przeznaczona dla terapeutów, psychologów klinicznych, psychiatrów, pracowników opieki socjalnej, psychologów, innych specjalistów z dziedziny ochrony zdrowia psychicznego, a także studentów i adeptów tych dziedzin. Z pewnością będzie podstawowym podręcznikiem na kursach uniwersyteckich oraz podyplomowych.
Aaron Temkin Beck ur. 18 lipca 1921 – amerykański psychiatra, profesor Uniwersytetu Pensylwanii, uważny za jednego z twórców terapii poznawczej.
Syn rosyjskich emigrantów pochodzenia żydowskiego: Harry’ego Becka i Elizabeth Temkin. Harry Beck był drukarzem, a Elizabeth czynną działaczką społeczności żydowskiej w Providence w stanie Rhode Island. Aaron Beck był najmłodszym z pięciorga dzieci. Najstarszy Bernard zmarł w pierwszym roku życia, zaś Beatrice w czasie epidemii grypy w 1911. Po ich śmierci Elizabeth popadła w depresję.
Beck studiował medycynę na Uniwersytecie [>>] Yale’a. Początkowe zainteresowanie psychiatrią opadło, gdy Beck stwierdził, że „koncepcje Kraepelina są nihilistyczne i nie mogą satysfakcjonować lekarza, natomiast podejście psychodynamiczne jest zbyt ezoteryczne i «miękkie», ponadto nie dysponuje przekonującymi dowodami na oparcie teorii”. Gdy w trakcie studiów musiał zbadać pacjenta i opisać go zgodnie z podejściem psychodynamicznym, Beck nie podjął się tego zadania ze względu na to, iż „musiałby zbyt wiele wymyślać. Po ukończeniu studiów w 1946, wciąż niezdecydowany co do dalszego kierunku swojej kariery lekarskiej, podjął staż w Rhode IslHospital. Jako specjalizację wybrał ostatecznie neurologię. W 1949 podjął rezydenturę z neurologii w Cushing Veterans Administration Hospital we Framingham. Pod koniec tego roku ordynator szpitala, ze względu na braki w oddziale psychiatrycznym, kazał wszystkim stażystom przenieść się na ten oddział. Cały oddział psychiatryczny był pod opieką Bostońskiego Instytutu Psychoanalitycznego. Tam też Beck postanowił, że zacznie zgłębiać tajniki psychoanalizy. „Ujęła go wtedy łatwość, z jaką psychoanalitycy znajdowali odpowiedzi na wszystkie pytania”.
W 1950 Beck podjął pracę na oddziale psychiatrycznym w Austin Riggs Center w Stockbridge w stanie Massachusetts. Na całym oddziale dominowało podejście psychoanalityczne. Tam Beck pod kierunkiem Erika Eriksona uczył się psychoanalizy.
W 1953 Beck uzyskał specjalizację w dziedzinie psychiatrii, a rok później objął stanowisko wykładowcy na wydziale medycznym Uniwersytecie Pensylwanii. W 1958 otrzymał dyplom ukończenia kursu w Filadelfijskim Instytucie Psychoanalitycznym. W 1959 został profesorem Uniwersytetu Pensylwanii zajął się projektowaniem badań, które by potwierdzały założenia psychoanalizy. Jego prace nad snami pacjentów depresyjnych miały potwierdzić psychoanalityczną koncepcję, stwierdzającą, że depresja jest wynikiem odwróconej wrogości. Wstępne wyniki badań wydawały się potwierdzać tę teorie, gdyż w snach pacjenci byli ofiarami losu – co mogło sugerować samoponiżanie. Beck jednak przeprowadził badanie polegające na segregacji kart. Przewidywania zgodne z teorią Freudowską były takie, że osoby z depresją, odczuwające potrzebę, aby cierpieć, powinny negatywnie reagować na sukces w teście. Wbrew temu, osoby, którym powiodło się w pierwszym teście, zwiększyły swoje poczucie wartości i lepiej wykonywały dalsze zadania. Co więcej, zmiany te były wyraźniejsze u osób z depresją niż u osób zdrowych. Beck wyciągnął z tego badania wniosek, że osoby z depresją nie dążą do niepowodzenia, ale zniekształcają rzeczywistość, przyjmując negatywny obraz siebie.
Terapia poznawcza Becka wywodziła się z obserwacji zachowań i przeżyć pacjentów. W konstruowaniu swojej teorii opierał się na koncepcji schematów poznawczych George’a Kelly i na pracach Karen Horney. Pozostawał również pod wpływem nauczyciela i analityka Leona Saula. Zerwanie z psychoanalizą nie było gwałtowne. Początkowo Beck uważał siebie za przedstawiciela neopsychoanalizy, stawiając siebie obok Karen Horney czy Harry’ego Stacka Sullivana. Dopiero w okresie od 1960 do 1963 wyraźnie zerwał z psychoanalizą. W tym okresie Beck zaczął publikować pierwsze artykuły na temat nowej teorii terapii.
Dzięki grantowi naukowemu, Beck mógł otworzyć pracownię badań nad depresją w Philadelphia General Hospital. W szpitalu tym otworzył również poradnię przeciwdepresyjną. W 1961 opublikował skalę depresji Becka ang. Beck Depression Inventory, BDI. Od 1963 Albert Ellis, po przeczytaniu artykułu Becka o depresji, podjął z nim współpracę. Becka, Ellisa i Donalda Meichenbauma uważa się za ojców terapii poznawczo-behawioralnej.
Beck rozwijał swoją koncepcję terapii poznawczej i prowadził wykłady w Penn. W 1967 otrzymał tytuł profesora ang. associate professor, a w 1971 tytuł profesora psychiatrii ang. full professor.
