Biblioteka Publiczna

Jeden łatwy żywot

Autor: Lutosławski, Wincenty

Notka biograficzna

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Lutosławski, Wincenty

Wincenty Lutosławski ur. 6 czerwca 1863 w Warszawie, zm. 28 grudnia 1954 w Krakowie – polski filozof, profesor, poliglota i publicysta, działacz społeczny i narodowy; najstarszy syn Franciszka Dionizego Lutosławskiego i Marii ze Szczygielskich. Podczas studiów nad filozofią Platona w Anglii zetknął się z Zakonem Dobrych Templariuszy i Armią Zbawienia, propagującymi ideę abstynencji, i stał się jej krzewicielem. Na początku 1902 założył Eleuterię – towarzystwo do walki z alkoholizmem. Kilka miesięcy później w Krakowie i Lwowie powstała z niego organizacja Eleusis – [>>] stawiająca sobie za cel odrodzenie narodowe, wypracowanie nowego typu Polaka, m.in. poprzez pogłębione praktyki religijne i poczwórną wstrzemięźliwość od alkoholu, hazardu, tytoniu, rozpusty. W dniu 40. rocznicy wybuchu powstania styczniowego, 22 stycznia 1903 w Krakowie dwanaście osób złożyło na ręce Lutosławskiego uroczystą przysięgę dożywotniego zachowania poczwórnej wstrzemięźliwości. Za publiczne złożenie ślubów władze austriackie pociągnęły Lutosławskiego do odpowiedzialności, co poruszyło opinię społeczną i przyczyniło się do dalszego napływu nowych członków. Organizacja jest uważana za jedną z tych, które wpłynęły na oblicze ideowe polskiego harcerstwa, kilku jego założycieli wywodziło się z Eleusis. Zasady eleuzyńskie Lutosławski zebrał w tomiku Eleusis, w którym wszystkie teksty napisał sam, lecz pod czterdziestoma różnymi pseudonimami. Mimo zapewnień o katolickości w tekstach znalazły się sformułowania niezgodne z nauką Kościoła, które stały się przyczyną nieporozumień, np. określenie rozpusty. Wincenty Lutosławski był swego rodzaju liderem środowiska skupionego wokół Eleusis, jednak z biegiem czasu tracił z nim kontakt. Części członków przeszkadzał zbyt religijny, katolicki charakter organizacji. W 1907 Lutosławski ogłosił, iż organizacja stanowi jego rząd dusz, zaś on posiada władzę dyktatorską. Spotkało się to z dużym sprzeciwem w Eleusis. Ostatecznie w 1913 organizacja zerwała z nim kontakt. Przyczynił się do tego również jego ślub z Wandą Peszyńską, który zawarł mimo ważnego ślubu kościelnego z Zofią Casanovą. Następnie Lutosławski założył Towarzystwo Kowali. Do największych zasług Wincentego Lutosławskiego należy chronologiczne uporządkowanie Dialogów Platona. Dokonał tego dzięki wynalezieniu metody porównywania stylu różnych dzieł przypisywanych temu samemu autorowi lub różnym autorom, nazwanej stylometrią. Podjął on także próbę opracowania polskiego narodowego systemu filozoficznego łączącego platoński idealizm z mesjanizmem polskiego romantyzmu. Znany był jako obrońca sprawy polskiej i polskości Gdańska. Wincenty Lutosławski był pionierem jogi w Polsce. W 1909 opublikował książkę pt. Rozwój potęgi woli przez psychofizyczne ćwiczenia według dawnych aryjskich tradycji oraz własnych swoich doświadczeń podaje do użytki rodaków, gdzie m.in. opisał jak za pomocą ćwiczeń jogi oraz systematycznych i intensywnych ćwiczeń woli wyleczył się z ciężkiej nerwicy cierpiał na okresowe stany depresji. Ta pozycja była inspiracją dla Tadeusza Paska. Tłumaczył na język polski książki Yogi Ramaczaraki. Jego publikacje z zakresu jogi indyjskiej miały duży wpływ na Jerzego Grotowskiego.

Źródło: https://pl.wikipedia.org