Książka Polacy w Gruzji powstała jako efekt zainteresowań badawczych realizowanych przez autora od 1987 r. Jest ona pierwszym opracowaniem monograficznym na ten temat które przedstawia pełny obraz polskiej obecności w Gruzji - od pierwszych kontaktów po czasy współczesne. Podczas kilkuletniego pobytu w Gruzji autor zebrał materiał źródłowy który pozwolił w nowym świetle ukazać wiele aspektów polskiej aktywności w
tym kraju. Dotyczy to szczególnie pomijanej we wcześniejszych opracowaniach sfery konfesyjnej i polskiego wkładu w rozwój ziem gruzińskich. Badania nad problemem kontynuował potem w polskich archiwach i bibliotekach odnajdując interesujące materiały dotyczące kontaktów polsko-gruzińskich. Za najciekawsze w tej grupie należy uznać dokumenty ukazujące próbę wykorzystania w XIX w. ziem gruzińskich i Kaukazu dla walki o niepodległość Polski.
Andrzej Furier – dr hab. profesor, polski kaukazoznawca.
Absolwent Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, pracę magisterską poświęcił walce Gruzinów o niepodległość w XIX w. W latach 1987–1991 przebywał na stypendium doktoranckim w stolicy Gruzji, gdzie obronił na Uniwersytecie Tbiliskim im. Iwane Dżawachiszwili rozprawę doktorską poświęconą pobytowi Polaków na Kaukazie w XIX i na początku XX w. 1991. Opiekunem naukowym dysertacji był profesor Akaki Surguladze. W tym czasie ogłosił w Gruzji drukiem pierwsze publikacje na temat relacji polsko-gruzińskich: Profiessionalnaja [>>] i obszczestwiennaja diejatielnost’ Poljakow w Gruzii wo wtoroj połowinie XIX-go i naczale XX-go wiekow Tbilisi 1991; Polskij Dom w Tiflisie „Litieraturnaja Gruzija” 1991, nr 2; Poloneli karthograpchebi Sakarthweloszi „Czorochi” 1991, nr 1.
Po powrocie do kraju A. Furier podjął pracę jako adiunkt w Zakładzie Badań nad Polonią Zagraniczną Polskiej Akademii Nauk.
W okresie po habilitacji A. Furiera interesowały możliwości wykorzystania metod socjologicznych do badań współczesnych przemian na Kaukazie i obszarze poradzieckim. Interesował się także historia myśli społecznej – współpracując z profesorem Jackiem Leońskim opublikował zbiór tekstów źródłowych z historii myśli społecznej Od Platona do Webera Szczecin 2002. Z kolei tom studiów Polskie ślady na Dalekim Wschodzie. Polacy w Harbinie Szczecin 2008 wprowadził do obiegu naukowego harbiniana prz wywane w Książnicy Pomorskiej. Wyjeżdżał wielokrotnie na Kaukaz Południowy, do Erywania, Baku, Tbilisi i Batumi. Efektem tych badań były publikacje na temat gruzińskiej historii i polskiej obecności na Kaukazie. W okresie po habilitacji podjął badania problemów bezpieczeństwa i polityki międzynarodowej. Wprowadził do polskiej nauki nieznane wcześniej wydarzenia z przeszłości Kaukazu, jak na przykład bitwę pod Didgori. Widoczne w publikacjach poszerzanie pola badawczego doprowadziło go w okresie po habilitacji do zainteresowania się wschodnim wymiarem integracji europejskiej – od Ukrainy i Gruzji po Azerbejdżan. Osobną uwagę udzielił problemom europejsko-azjatyckiej wymiany kulturowej na terenach nad Morzem Kaspijskim i Czarnym. Pobyt w Baku dostarczył materiałów do publikacji o tamtejszych katolikach w XIX w. – Z historii katolickiej parafii w Baku w drugiej połowie XIX w. „Studia Polonijne” 2008. Z kolei w czasie wyjazdów badawczych do Tbilisi zebrano materiały na temat życia polskiej kolonii w Gruzji w XIX w., które umożliwiły zakończenie prac nad monografią Polacy w Gruzji Warszawa 2009. Stanowiła ona podstawę złożenia wniosku o nadanie tytułu profesorskiego nominacja 2010. Zajmuje się badaniami związanymi z problematyką bezpieczeństwa. Zorganizował w 2003 r. międzynarodową konferencję poświęconą współczesnym przemianom na Kaukazie, z której tom konferencyjny Kaukaz w dobie globalizacji Poznań 2005, był pierwszym polskim opracowaniem tej problematyki.
Dorobek naukowy A. Furiera tworzy ponad dwieście dwadzieścia publikacji naukowych, z czego połowę stanowią artykuły poświęcone Kaukazowi i polskiej obecności na Wschodzie. Pozostałe publikacje analizują przemiany polityczne i społeczne na obszarze poradzieckim. Prowadzi badania kaukaskie i zajmuje się analizowaniem przemian w stosunkach międzynarodowych, co odzwierciedlają kolejne publikacje. Jest autorem kilkunastu książek, wśród których obok dziewięciu monografii znajdujemy edycje źródłowe, tomy studiów i skrypty. Najważniejsze to: Józef Chodźko 1800-1881. Polski badacz Kaukazu Warszawa 2001; Dekada Jelcyna. Uwarunkowania rosyjskich przemian społecznych i politycznych 1991-2000 Szczecin 2003; Polacy w Gruzji Warszawa 2009 i Gruzja niepodległa – od monarchii do republiki Szczecin 2015.
