Maria Konopnicka tworzyła wiersze dla dzieci na przełomie XIX i XX. W swoich wierszykach odkrywa przed dziećmi świat wiejskiej przyrody, lasy, w których żyją dzikie zwierzęta. Dzieci za sprawą jej wierszy spotykają bociana, jaskółki, żaby, zające, poznają uroki czterech pór roku oraz piękno otaczającej przyrody. Wierszyki Marii Konopnickiej pamięta się przez całe życie, a gdy na świecie pojawią się własne dzieci, czyta się im jej twórczość z przyjemnością.
Konopnicka Maria, z domu Wasiłowska, pseud. Jan Sawa, ur. 23 V 1842, Suwałki, zm. 8 X 1910, Lwów,
poetka, nowelistka, publicystka, krytyk literacki, autorka utworów dla dzieci.
Od 1877 w Warszawie, związana ze środowiskiem liberalnej inteligencji 1884–86 współredaktor pisma dla kobiet „Świt”; od 1890 przebywała głównie w Niemczech, Austrii, Szwajcarii, Włoszech, Francji, utrzymywała jednak ścisłe kontakty z krajem; m.in. współinicjatorka akcji protestacyjnej przeciw pruskim gwałtom we Wrześni i ustawom wywłaszczeniowym 1908 napisała Rotę; 1903 osiadła w Żarnowcu koło [>>] Krosna w dworku otrzymanym w darze od narodu. Uznana za wybitną poetkę swej epoki Poezje, seria I–IV 1881–96, zyskała ogromną popularność i autorytet społeczny dzięki liryce patriotycznej kontynuującej tradycje poezji romantycznej i społecznej, w której z gorzką ironią opisywała nędzę i krzywdę ludzką, ujawniające słabość pozytywistycznego programu społecznego Wolny najmita, W piwnicznej izbie, Jaś nie doczekał. Największym osiągnięciem poetyckim Konopnickiej stały się liryki o tematyce wiejskiej i ludowej, oparte na folklorze, z wyrazistą kreacją chłopskiego narratora A jak poszedł król na wojnę, Wsiałem ci ja w czarną rolę. Popularność zyskały głównie nowele Konopnickiej o tematyce społecznej i psychologicznej Mendel Gdański, Miłosierdzie gminy, wolne od powierzchownej tendencyjności, o precyzyjnej konstrukcji, stawiające Konopnicką w rzędzie czołowych twórców polskiej nowelistyki zbiory: Cztery nowele 1888, Na drodze 1893, Nowele 1897, Ludzie i rzeczy 1898, oraz niektóre utwory dla dzieci, zwłaszcza popularna opowieść O krasnoludkach i sierotce Marysi 1896. Ponadto autorka liryków refleksyjno-filozoficznych i krajobrazowych zbiory Linie i dźwięki 1897, Italia 1901, poematu z dziejów emigracji chłopskiej Pan Balcer w Brazylii 1910, cennych studiów historycznoliterackich Mickiewicz, jego życie i duch 1899, Trzy studia 1902 i szkiców krytycznych, przekładów; Pisma wybrane t. 1–7 1951–52, Nowele t. 1–2 1962, Publicystyka... 1968, Poezje 1963, Korespondencja t. 1–4 1971–75, Pisma zebrane t. 1–4 1973, Pisma wybrane t. 1–4 1988.