Julia Zabłocka, właściwie Rosalia Julianna Zabłocka, ur. 14 lutego 1931 w Zabrzu, zm. 26 marca 1993 w Poznaniu – polska historyk starożytności, specjalizująca się w historii Starożytnego Bliskiego Wschodu, związana z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Uczennica Tadeusza Zawadzkiego. Inicjatorka badań nad dziejami bliskowschodnimi na poznańskim uniwersytecie.
W 1950 została skierowana na studia do Kazańskiego Uniwersytetu Państwowego. Studia w ZSRR ukończyła w 1955, po czym powróciła do Polski. Otrzymała wówczas zatrudnienie w Zakładzie Historii Starożytnej [>>] Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza na etacie pracownika naukowo-dydaktycznego od 1956 w Instytucie Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1962 uzyskała doktorat na podstawie rozprawy o arystokracji Anatolii we wczesnym okresie rzymskim, a jej promotorem był profesor Tadeusz Zawadzki. Po uzyskaniu doktoratu skierowała swoje zainteresowania naukowe wyraźnie w stronę Starożytnego Bliskiego Wschodu. Zainicjowane wówczas badania nad tym okresem dziejów kontynuowała do końca kariery naukowej, co zaowocowało z czasem stworzeniem na UAM-ie samodzielnego, jednego z najprężniejszych w Polsce ośrodka badawczego w tym zakresie. W latach 1963-1965 odbyła stypendium w Instytucie Orientalistycznym w ówczesnym Leningradzie pod opieką naukową profesora Igora Diakonowa. Rozpoczęła wówczas studia nad dziejami społeczno gospodarczymi, która zaowocowały później kilkoma publikacjami z pracą Stosunki agrarne w państwie Sargonidów na czele. Na podstawie tej rozprawy w 1970 uzyskała habilitację.
W tym samym roku brała udział w światowym kongresie asyriologicznym Rencontre Assyriologique w Monachium. Od tego czasu zaczęła też wygłaszać gościnne wykłady za granicą - słuchano jej w ośrodkach naukowych w Tybindze, Hanowerze, Zurychu, Moskwie i Leningradzie. Uzyskała też stanowisko docenta. Podjęła także pracę nad pierwszej w polskiej historiografii syntezie dziejów Starożytnego Bliskiego Wschodu, co zaowocowało publikacją w wydawnictwie Ossolineum pt. Historia Bliskiego Wschodu w starożytności 1982, wydanie uzupełnione w 1987. Uczestniczyła we wszystkich konferencjach z serii „Šulmu” historyków starożytnego Bliskiego Wschodu z krajów socjalistycznych, kolejno w Budapeszcie, Lipsku oraz Pradze 1986 i była główną organizatorką jej ostatniej, czwartej edycji w Poznaniu 1989. 1982 uzyskała tytuł profesorski z nominacji Rady Państwa, a od 1983 była profesorem nadzwyczajnym na UAM. W 1984 została kierownikiem Zakładu Historii Starożytnej UAM, które pełniła aż do zakończenia pracy zawodowej, finalizując dzieło budowy poznańskiego ośrodka badań nad starożytnym Wschodem, z nauką języka akadyjskiego i pisma klinowego. Ukoronowaniem tego procesu było jego usamodzielnienie się w odrębny zakład kilka lat po jej śmierci. W 1991 przeszła na emeryturę. Jej ostatnią publikacją była redakcja materiałów z konferencji Šulmu IV. Pracę musiał ukończyć jej uczeń i następca Stefan Zawadzki, gdyż Zabłocka zmarła nagle 26 marca 1993 w Poznaniu.
