Kazimierz Kąkol ps. Koch ur. 22 listopada 1920 w Warszawie, zm. 16 stycznia 2016 tamże – polski ekonomista, prawnik, publicysta, polityk i nauczyciel akademicki. Powstaniec warszawski i podporucznik Armii Krajowej. Profesor nauk politycznych. Działacz komunistyczny, w latach 1974–1980 minister–kierownik Urzędu do Spraw Wyznań.
W maju 1939 zdał maturę w Gimnazjum im. Władysława IV w Warszawie. Brał udział w bitwie pod Kockiem. Zaangażował się w działalność konspiracyjną, udzielał tajnego nauczania. Wstąpił do Armii Krajowej. Krótko studiował architekturę. Należał [>>] do zespołu redagującego podziemne czasopismo Młodzież. Następnie przez kilka lat studiował ekonomię. Jako kapral podchorąży ps. Koch pełnił funkcję wykładowcy-instruktora szkolącego młodzież do walki z okupantem.
Walczył w powstaniu warszawskim w składzie baonu harcerskiego „Wigry”, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po powstaniu dostał się do niewoli i trafił do obozu jenieckiego w Zeithain koło Drezna. W obozie pracował jako listonosz.
Razem z trzystoma osobami wrócił konno do Polski, ponieważ żołnierze Armii Czerwonej ukradli samochody, które po wyjściu z niewoli Polacy przygotowali do drogi.
W 1965, po wyroku w tzw. „aferze mięsnej”, kiedy to z pogwałceniem ludzkich i prawnych kryteriów dokonano „sądowego mordu” na oskarżonym Stanisławie Wawrzeckim, Kazimierz Kąkol w wystąpieniu telewizyjnym przekonywał Polaków, że to sprawiedliwy i prawidłowy wyrok.
Podczas wydarzeń marcowych 1968 wielokrotnie wypowiadał się na łamach swojego pisma „Prawo i Życie” oraz w telewizji. Był uznawany za wiodącego ideologa marcowych czystek antysemickich.
Od maja 1974 do kwietnia 1980 był ministrem-kierownikiem Urzędu do Spraw Wyznań w rządzie Piotra Jaroszewicza oraz w rządzie Piotra Jaroszewicza i Edwarda Babiucha. W sprawach związków wyznaniowych w tym Kościoła katolickiego reprezentował stanowisko że ich aktywność powinna być ograniczona wyłącznie do sfery sacrum. Na temat ustawy przyznającej zbyt duże przywileje dla Kościoła katolickiego wypowiedział się że jest to sprzeczne z zasadami konstytucyjnymi: rozdziału Kościoła od państwa oraz jest naruszeniem równość związków wyznaniowych.
W 1978 razem z biskupem Dąbrowskim był członkiem polskiej delegacji, która spotkała się z nowo wybranym papieżem Janem Pawłem II.
Od 1985 do 1989 był dyrektorem Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich – Instytutu Pamięci Narodowej. Wieloletni członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.
