Fryderyka Zofia Wilhelmina Pruska ur. 3 lipca 1709 w Poczdamie, zm. 14 października 1758 w Bayreuth – księżniczka pruska i późniejsza margrabina Bayreuth.
Była najstarszą córką króla pruskiego – Fryderyka Wilhelma I i jego żony, Zofii Doroty Hanowerskiej, siostrą króla pruskiego, Fryderyka II Wielkiego; autorką cennych historycznie pamiętników.
Wychowywała się na purytańskim, skrajnie oszczędnym i spartańskim wręcz dworze Fryderyka Wilhelma I, pozbawionym wszelkich przyjemności właściwym dworom monarszym ówczesnej Europy. Jej ojciec bowiem nie widział sensu w bezowocnym [>>] naśladowaniu francuskiej, wersalskiej mody, która rujnowałaby kraj, wszystkie dochody państwa inwestując za to w armię bądź tezauryzując w podziemiach berlińskiego zamku. Wilhelmina była, podobnie jak brat Fryderyk, przeciwieństwem ojca pod względem intelektualnym i kulturalnym. Bystra, nieprzeciętnie inteligentna, uzdolniona muzycznie, o wielu pasjach i wyrafinowanym smaku artystycznym, do tego przedwcześnie dojrzała intelektualnie dusiła się w prostej, czasem wręcz prostackiej atmosferze poczdamskiego dworu.
Wilhelmina już jako dziecko stała się kartą rozgrywającą rodziców w ich prywatnych sporach, a potem także w polityce zagranicznej. Jej matka dążyła do zacieśnienia stosunków z dynastią hanowerską, z której sama pochodziła, aranżując zaręczyny córki ze swoim bratankiem, Fryderykiem Ludwikiem Hanowerskim, księciem Walii, i dążąc do podwójnego małżeństwa Wilhelminy i Fryderyka z tą rodziną królewską. Sama Wilhelmina w swoich pamiętnikach wyznaje, że również opowiadała się tą opcją. Ojciec jednak preferował wariant habsburski, umiejętnie podsycany przez niektórych faworytów i posła austriackiego Friedricha von Seckendorffa.
Po nieudanej ucieczce jej młodszego brata, Fryderyka, sytuacja na dworze uległa jeszcze większemu pogorszeniu, a Fryderyk Wilhelm wzmocnił swoją i tak despotyczną pozycję. Grożąc Wilhelminie osadzeniem w twierdzy Spandau pod zarzutem udziału w zmowie, która doprowadziła do próby ucieczki jej brata oraz szantażując nawet pozbawieniem go tronu, zmusił praktycznie córkę do zawarcia związku z Fryderykiem, margrabią Bayreuth.
Wilhelmina brała czynny udział w modernizacji kraju, a jej dwór zapoczątkował epokę rokoko w Bayreuth niem. Bayreuther Rokoko. Tamtejszy pałac stał się swoistą miniaturą Wersalu. Dwór uświetniony był wizytami Fryderyka i filozofów oświeceniowych, m.in. Woltera, co dodawało mu swoistego prestiżu. Margrabina dbała również o interesy swojego kraju, co uwidoczniło się podczas wojen śląskich w latach 1742–1744, kiedy to czynnie broniła swych posiadłości, aby nie stały się one przedmiotem polityki pruskiej, która nie przynosiła Bayreuth żadnych korzyści.
Poświęciła się także studiom naukowym i prowadziła korespondencję z Wolterem na tematy filozoficzne. Dalej rozwijała też swoje talenty muzyczne. Grała na lutni, doskonaląc swoje umiejętności jako wielbicielka i uczennica Sylviusa Leopolda Weissa. Była autorką licznych prac literackich i utworów muzycznych.
Do najważniejszych należą jej pamiętniki, niezwykle cenne jako bogate źródło historyczne.