Julia Kristeva ur. 24 czerwca 1941 w Sliwenie – bułgarsko-francuska językoznawczyni, psychoanalityczka i filozofka. Zainteresowania Julii Kristeva sytuują się na przecięciu takich dziedzin jak językoznawstwo, literaturoznawstwo i psychoanaliza. W krajach anglosaskich znana jest przede wszystkim jako przedstawicielka feminizmu francuskiego. Jej prace wpłynęły przede wszystkim na feministyczną teorię literatury i filozofię feministyczną, szczególnie w nurcie postmodernistycznym. Kristeva wychowała się w tradycji marksizmu i formalizmu. Duże oddziaływania na nią miały prace [>>] [>>] Michała Bachtina co uwidacznia się szczególnie w jej esejach poświęconych transgresji, które wywarły spory wpływ na badaczy polityki kulturalnej. Kristeva przyczyniła się też do popularyzacji prac Bachtina na Zachodzie. Początkowo zainteresowała się strukturalizmem, nawiązując też ścisłą współpracę z Rolandem Barthesem, czołowym reprezentantem tego nurtu. Jednak podobnie jak sam RolBarthes szybko rozczarowała się tym kierunkiem. Po wydarzeniach wiosny 1968 poszukiwała nowej drogi w polityce, która byłaby alternatywą zarówno dla zachodniego kapitalizmu, jak i wschodniego komunizmu. W 1970 przystąpiła do grupy intelektualistów skupionych wokół pisma Tel Quel. W opublikowanej w 1974 książce La Révolution du langage poétique dokonała analizy tekstów literackich, korzystając z podejścia językoznawczego i psychoanalitycznego, przedstawiając swój projekt swoistej mikropolityki tożsamości w wyniku psychoanalitycznego procesu podmiot zdobywa wyzwalającą wiedzę o sobie. W pracach z 1980 Pouvoirs de lhorreur. Essai sur labjection, z 1981 Temp du Femme i z 1986 Stabat Mater w której to skoncentrowała się na kulcie Maryi Panny, przedstawiła swoje studia nad konstrukcją kobiecej tożsamości. Ponadto pisała też o pracach Marcela Prousta o sposobie przedstawiania czasu w jego powieściach. Ukuła określenie „intertekstualność” w odniesieniu do teorii literatury, zmieniając dotychczasowy sposób patrzenia i analizowania dzieł literackich. Według Kristevej każdy tekst jest „mozaiką” składającą się z innych tekstów; jego intertekstualność polega na tym, iż czerpie ze wszystkich tekstów przed nim napisanych.
