Biblioteka Publiczna

Dzienniki : zeszyty podróżne. 2

"Zeszyty podróżne "

Autor: Stachura, Edward

Notka biograficzna

Drugi tom niepublikowanych zapisków i notatek Stachury z lat 1973 1979, w wyborze i z opracowaniem Dariusza Pachockiego. Dzienniki Edwarda Stachury, którego twórczość w latach osiemdziesiątych XX wieku przeżywała apogeum popularności, graniczącej z kultem, nie są typową diarystyką. Ich forma ściśle związana jest z tym, że najczęściej powstawały w drodze . Znajdziemy tam m.in.: relacje z licznych

podróży, spotkań autorskich, informacje o wschodach i zachodach słońca i księżyca, publikowane i niepublikowane utwory pisarza, plany na następne dni, czy listy dłużników. Dzienniki te są także doskonałym świadkiem kreacyjnego charakteru literatury. Jednak, co najistotniejsze, mogą one pomóc odpowiedzieć na pytanie, które od wielu lat stawiają sobie czytelnicy pisarza: co wpłynęło na tragiczny przebieg zdarzeń, zakończony samobójczą śmiercią. Śmierć jest jednym z głównych motywów w tych dziennikach. Dzięki kontekstowi zapisków, które obejmują cały okres literackiej aktywności pisarza, czytelnicy będą mieli szansę zrozumieć dlaczego.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Stachura, Edward

Edward Jerzy Stachura, pseudonim „Sted”ur. 18 sierpnia 1937 w Charvieu, zm. 24 lipca 1979 w Warszawie – polski poeta, prozaik, pieśniarz i tłumacz, laureat Nagrody Fundacji im. Kościelskich 1972; do 1948 mieszkał we Francji. Urodził się w rodzinie polskich emigrantów w Charvieu jako miejsce urodzenia podawał również Pont-de-Cheruy i Reveil, w departamencie Isère, w regionie Rodan-Alpy wschodnia Francja. Był drugim dzieckiem Stanisława i Jadwigi Stachurów. Na chrzcie otrzymał imiona Jerzy Edward zmiany na Edward Jerzy dokonał dopiero w Polsce. Rodzice Stachury wyjechali do [>>] Francji w poszukiwaniu pracy. Kraj ten bowiem potrzebował siły roboczej po stratach z I wojny światowej. Mieszkali tam 26 lat, w tym 6 pierwszych tułając się po kraju w poszukiwaniu zatrudnienia. Stachura od najmłodszych lat wykazywał talent do rysunku. Matka wspomina, że jeszcze podczas pobytu we Francji, dziewięcioletni Edzio, wraz z kolegą wymalowali ściany niedalekiej kafejki, wprawiając w zachwyt stałych bywalców. Wspomnienia z dzieciństwa zawarte są w opowiadaniu Jak mi było na Mazurach 1962. Języka polskiego Stachura nauczył się we Francji, w polskiej szkole, do której uczęszczał w czwartki dzień wolny od nauki. 11-letni Stachura rozpoczął naukę w Szkole Podstawowej nr 2 w Aleksandrowie Kujawskim. Uczniem był raczej przeciętnym. Na początku miał problemy z językiem polskim, lecz zaległości nadrobił. Szkołę podstawową ukończył w 1952 i rozpoczął naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. Stanisława Staszica w Ci cinku, do którego uczęszczał do 1955. Do oddalonego od rodzinnego domu Ci cinka początkowo dojeżdżał pociągiem, a jego ulubionym zajęciem było wyskakiwanie z pociągu, by skrócić sobie drogę do domu. Stachura zaczął pisać w wieku 17 lat. Uzasadnienie Stachury, dlaczego zaczął pisać w ten sposób wypowiada się bowiem bohater jego powieści pt. Fabula Rasa: „Był w liceum jeden piszący wiersze chłopak, z którego wielu kolegów drwiło …, więc wziąłem się za pisanie wierszy, żeby przejąć na siebie połowę drwin i w ten sposób ulżyć mu w niedoli”. Już w liceum planował podjęcie studiów z elektroniki, jednak rozbudzone przez Janusza Żernickiego tego samego, którego Sted ratował z poetyckiej opresji zainteresowania artystyczne zaowocowały zmianą planów życiowych. Odbiło się to na jego wynikach w nauce. Zatargi z nauczycielami zmusiły Stachurę do ukończenia liceum już nie w Ci cinku, lecz w Gdyni.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Edward_Stachura

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: