Elena Poniatowska, właściwie Hélène Elizabeth Louise Amelie Paula Dolores Poniatowska Amor ur. 19 maja 1932 w Paryżu – meksykańska pisarka i dziennikarka polskiego pochodzenia.
Jej rodzicami byli Jean Evremont Poniatowski Sperry Crocker, praprawnuk Stanisława Poniatowskiego, bratanka króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, i Paula Amor de Ferreira Yturbe. Matka, choć urodzona we Francji, pochodziła z rodziny meksykańskiej arystokracji. Tylko raz, w 1965 roku pisarka odwiedziła Polskę. Autorka planuje wydać książkę o rodzie Poniatowskich.
Po wybuchu drugiej wojny światowej [>>] Elena wraz z matką i młodszą siostrą przeniosła się na południe Francji, zamieszkując krótko w Vouvray, Mougins y Les Bories. W wieku dziesięciu lat, zmuszona uciekać z ogarniętej wojną Europy, dotarła z rodziną do Meksyku.
Mała Elena uczęszczała na lekcje języka angielskiego, francuskiego, a także gry na pianinie i tańca. Hiszpańskiego nauczyła się od służby, w szczególności od swej opiekunki Magdaleny.
Po ukończeniu Windor School w mieście Meksyk, spędziła kilka lat w Stanach Zjednoczonych, ucząc się w katolickiej szkole Eden Hall w Torresdale. Tam napisała swój pierwszy esej zatytułowany „On Nothing”. Jej rodzice nie byli w stanie sfinansować dalszej nauki, dlatego też Poniatowska nie ukończyła studiów wyższych. Po powrocie do Meksyku uczyła się stenografii, by móc pracować jako sekretarka.
Dzięki znajomości trzech języków, przez dwa lata pracowała w redakcji czasopisma „Excelsior", dla którego przygotowywała kroniki towarzyskie i wywiady. Wśród jej rozmówców można wymienić takie osobistości jak Octavio Paz czy Juan Soriano. Następnie pracowała dla czasopisma „Novedades”.
W kolejnych latach Poniatowska kontynuowała działalność dziennikarską. Brała czynny udział, między innymi, w powstawaniu czasopisma „La Jornada” i przeprowadziła ogromną ilość wywiadów ze znanymi postaciami ze świata polityki i sztuki.
W 1954 opublikowała swą pierwszą powieść, „Lilus Kikus”, która została dobrze przyjęta przez krytyków. Podróżowała do Francji i Włoch. W 1957 otrzymała stypendium dla młodych twórców. W 1959, podczas jednego z wywiadów na Uniwersytecie Autonomicznym Meksyku UNAM, poznała swego męża, astrofizyka Guillermo Haro. Byli małżeństwem aż do jego śmierci w 1988. Ma trójkę dzieci – Emmanuela ur. 7 lipca 1955, Felipe ur. 4 czerwca 1968 i córkę Paulę ur. w 1970.
W 1969 przyjęła obywatelstwo meksykańskie. Otrzymała tytuł doktora honoris causa na wielu uniwersytetach, między innymi UNAM.
W 2013, jako piąta spośród autorów meksykańskich i czwarta kobieta w historii, otrzymała najwyższe literackie wyróżnienie w świecie hiszpańskojęzycznym – została uhonorowana Nagrodą Miguela Cervantesa.
