Jan Alojzy Baumgart ur. 4 marca 1904 w Wudzynku na Pomorzu, zm. 17 sierpnia 1989 w Krakowie – polski bibliotekarz i bibliotekoznawca, kierownik Biblioteki Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, dyrektor Biblioteki Uniwersytetu Jagiellońskiego, historyk, docent, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Należał do grona filomatów pomorskich, a mianowicie w latach 1918-20 należał do filomackiego Towarzystwa Tomasza Zana w Chełmnie zał.1857, gdzie skupiała się niemal połowa wszystkich filomatów pomorskich. Podobnie jak wielu jego przyjaciół z TTZ studiował na Uniwersytecie Poznańskim [>>] i należał do Korporacji Akademickiej Baltia. 5 listopada 1926 roku przez aklamację został wybrany Prezem Baltii na lata 1926-27. W tym okresie był delegatem na VII Zjazd Polskich Korporacji Akademickich, przygotował uroczystości V-lecia Baltii, współorganizował niezliczoną ilość różnych spotkań i urządzeń korporacyjnych, brał udział w wielu referatach. Był to bardzo wzmożony okres działalności korporacyjnej, jak i samych korporantów we władzach i strukturach uniwersyteckich. Za jego kadencji ożywiło się Koło Filistrów Baltii w składzie: prezes gen.Józef Haller, wiceprezes dr Paweł Ossowski, sekretarz dr Franciszek Raszeja, który za swoje zasługi w tej mierze otrzymał szczególne podziękowania od Prezesa Konwentu. Jak wielu korporantów wyróżniał się dużą aktywnością na uniwersyteckich kołach, Jan Baumgart w 1927 roku został Prezesem Koła Historyków UP.
Studia wyższe ukończył w 1928 r. na Uniwersytecie Poznańskim uzyskując dyplom magistra filozofii w zakresie historii i języka niemieckiego. Następnie uzyskał doktorat z filozofii. Pracował jako profesor gimnazjum w Koźminie Wielkopolskim. Od 1931 r. pracował w Bibliotece Uniwersytetu Poznańskiego, zaś od 1937 r. w Bibliotece PTPN.
W czasie okupacji był pracownikiem Biblioteki Państwowej w Krakowie Staatsbibliothek, gdzie umożliwiał Polakom działającym w podziemnej Państwowej Szkole Technicznej Górniczo-Hutniczo-Mierniczej korzystanie z ocalałych resztek zbiorów Akademii Górniczej. Szkoła ta będąc odpowiednikiem podziemnego UJ, stała się bazą kształcenia inżynierów, przyszłych kadr przemysłu polskiego. W 1957 r. jako ówczesny dyrektor Biblioteki Jagiellońskiej otrzymał zadanie przygotowania zbiorów berlińskich do zwrotu Niemcom. Rozpoczęto wówczas zakupy sprzętu mikrofilmowego w celach archiwistycznych. Najważniejsze zbiory jednak pozostały w Bibliotece Jagiellońskiej. Jako docent i dyrektor Biblioteki Jagiellońskiej sprawował funkcję przewodniczącego Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich w latach 1966-1969. Jako wybitny bibliotekarz bibliotek naukowych, a zarazem czynny naukowo bibliotekoznawca współtworzył pierwszy komitet redakcyjny "Roczników Bibliotecznych". Pracował w Instytucie Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowo-Technicznej przy w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach.
