Biblioteka Publiczna

Chwile oderwane

Autor: Jeleński, Konstanty Aleksander

Notka biograficzna

Chwile oderwane Konstantego Aleksandra Jeleńskiego (1922 1987) możemy czytać dzisiaj jak autobiografię intelektualną niezwykłej, tajemniczej postaci literatury polskiej i europejskiej sceny intelektualnej drugiej połowy XX wieku.Tytułowe chwile oderwane to chwile pełne znaczeń i zbiegów okoliczności, w których sztuka łączy się z życiem.Odnajdujemy je w esejach, szkicach, notach i listach pisanych z biegiem lat przez człowieka, którego Witold Gombrowicz uważał za idealne wcielenie nowoczesnego, suwerennego Polaka i Europejczyka. Źródło: https://www.poczytaj.pl

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Jeleński, Konstanty Aleksander

Konstanty Aleksander Jeleński, przydomek Kot ur. 2 stycznia 1922 w Warszawie, zm. 4 maja 1987 w Paryżu – polski intelektualista, eseista, krytyk i publicysta związany z paryską „Kulturą”, żołnierz Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem generała Andersa. Był uczestnikiem Kongresu Wolności Kultury. Jego ojciec Konstanty był dyplomatą, wiele podróżował z synem podczas jego dzieciństwa. Matka – Teresa Rena z d. Skarżyńska, była tłumaczką literatury francuskiej i włoskiej. Konstanty Aleksander Jeleński ukończył Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie, [>>] jego kolegą z klasy był Krzysztof Kamil Baczyński. W czasie nauki w gimnazjum należał do 23 Warszawskiej Drużyny Harcerzy „Pomarańczarnia”, jego kolegą z zastępu był m.in. Tadeusz Zawadzki „Zośka”. Był uczniem elitarnego liceum z internatem im. Sułkowskich w Rydzynie, w którym to, jeszcze przed wybuchem wojny, w 1939 roku zdał maturę. W 1939 wyjechał z Polski i udał się do Francji, aby zaciągnąć się do armii polskiej. Tam walczył w 1940 roku w obronie Francji, lecz z powodu klęski wyemigrował do Wielkiej Brytanii, gdzie przy okazji studiował na uniwersytetach w St Andrews i w Oksfordzie. Całą wojnę służył w I Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka utworzonej 25 lutego 1942 roku. Do Francji wrócił w 1944 roku. Po wojnie nie chciał wracać do komunistycznej Polski i rozpoczął życie emigracyjne, mieszkając w wielu miastach Europy. W 1951 roku w Rzymie poznał Leonor Fini, starszą od siebie argentyńską malarkę pochodzenia włoskiego. Była ona wtedy związana ze Stanislao Leprim, włoskim malarzem. Spotkanie doprowadziło do obopólnej fascynacji i w związku z Fini Jeleński pozostał do końca swego życia, mieszkając razem z Fini i Leprim od 1952 roku w Paryżu[9]. Głośne były wówczas pogłoski o charakterze związku całej trójki, zwłaszcza, że cała trójka była biseksualna i prowadzili dość swobodne życie, angażując się także w zewnętrzne przelotne związki. Fini była jednak prawdopodobnie jedyną kobietą, z którą Jeleński był związany. Informacjom o biseksualizmie Konstantego sam nigdy nie zaprzeczył ani tego nie potwierdził. Matka Rena zm. w 1969 r. i Leonor były dwiema najważniejszymi kobietami w życiu Kota Jeleńskiego i znane były ich animozje wobec siebie. Wobec obu jednak udało mu się zachować daleko posuniętą opiekuńczość i lojalność[9]. Innym nie zaprzeczonym ani nie potwierdzonym sekretem Jeleńskiego miało być jego pochodzenie. Głośne były pogłoski, że biologicznym ojcem Jeleńskiego był hrabia Carlo Sforza. Miał to być efekt przedwojennego romansu Teresy Jeleńskiej i włoskiego dyplomaty. Zmarł po ciężkiej chorobie. Pochowano go nad Loarą, w małej posiadłości, którą zakupił wespół z Leonor Fini. W tym samym grobie spoczywają Leonor i ich przyjaciel, Stanislao Lepri.

Źródło: pl.wikipedia

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: