Notka biograficzna:
Majakowski, Włodzimierz
Majakowski Władimir Władimirowicz, ur. 19 VII 1893, Baghdadi Gruzja, zm. 14 IV 1930, Moskwa,
rosyjski poeta i dramatopisarz. W 1906 rodzina Majakowskiego przeniosła się do Moskwy. 1911–13 Majakowski studiował w Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury, gdzie poznał D. Burluka, który wprowadził go do środowiska futurystów. Wraz z innymi futurystami uczestniczył w rozwoju tego ruchu. Debiutował jako współautor manifestu kubofuturystycznego almanach „Poszczoczina obszczestwiennomu wkusu”, pierwszy zbiorek poezji Ja ogłosił 1913 wydanie polskie 1957; 1915 poznał małżeństwo [>>] O. i L. Brików, z którymi połączyła go wieloletnia przyjaźń; namiętne uczucie do Lili Brik stało się źródłem inspiracji wielu jego wierszy; założył ugrupowanie literackie LEF, redagował czasopisma „Lef” 1923–25 i „Nowyj Lef” 1927–28; 1930 wstąpił do organizacji literacko-politycznej RAPP. Autor liryków, udramatyzowanego monologu scenicznego Włodzimierz Majakowski 1913, wydanie polskie 1959, łączącego zasady poetyki futuryzmu z elementami ekspresjonizmu, poematów Obłok w spodniach 1915, Flet kręgosłupa 1916, oba wydanie polskie 1959, wyrażających bunt przeciw światu, opartemu na kulcie pieniądza, i mieszczańskiemu rozumieniu sztuki, miłości i religii, oraz utworów pacyfistycznych m.in. poemat Wojna i świat 1917, wydanie polskie 1959.
Trybun rewolucji
Po 1917 propagator i twórca sztuki służebnej wobec rewolucji, m.in. satyryczne plakaty agitacyjne dla Agencji Telegraficznej ROSTA, tzw. Okna satyry ROSTA, sztuka satyryczno-groteskowa Misterium-buffo 1918, wydanie polskie 1962 — przedstawiająca upadek kapitalizmu i komunistyczny raj, słynny wiersz Lewą marsz 1919, wydanie polskie 1957, poematy: Włodzimierz Iljicz Lenin 1924, wydanie polskie 1951, Dobrze 1927, wydanie polskie 1945; do osiągnięć poetyckich Majakowskiego należą poematy: Kocham 1922 — pochwała miłości wyzwolonej z mieszczańskich konwenansów i O tym 1923 — historia trudnej miłości poety w okresie NEP-u, oba wydanie polskie 1959; głównym motywem liryki miłosnej Władimira Majakowskiego była afirmacja jego uczuć wewnętrznych poczucie misji, cierpienia, miłość wzniosła i nieosiągalna; podsumowanie doświadczeń pisarskich w kontekście roli twórcy w nowym społeczeństwie zawiera programowy poemat Na cały głos 1930, wydanie polskie 1959.
Komedie satyryczne
Swoje rozterki i obawy o przyszłość rewolucji Majakowski wyraził w komediach satyrycznych Pluskwa 1928, wystawienie 1929 i ?aźnia 1929, wystawienie 1930, obie wydanie polskie 1956, wymierzonych przeciw biurokracji, czerwonemu mieszczaństwu i konformizmowi partyjnemu, rozpowszechnionym w porewolucyjnym życiu społecznym. Sztuki te były inspiracją dla awangardowej dramaturgii europejskiej, m.in. twórczości B. Brechta. Majakowski stworzył nowy typ poetyckiego obrazowania, rytmiki, opartej na intonacji co wyrażało się w układzie graficznym tekstów — tzw. schodki, wprowadził też do poezji język potoczny, łączył język liryczny z językiem plakatu, stosował, skróty, slogany, wykrzykniki i pytania retoryczne. Wypaczenia ideałów rewolucyjnych, walka grup poetyckich, kłopoty wydawnicze i zawód miłosny doprowadziły do samobójczej śmierci poety 14 IV 1930 w Moskwie. W Polsce twórczość Majakowskiego była znana od 1919. Wśród jej tłumaczy i popularyzatorów byli futuryści: B. Jasieński, A. Stern, skamandryci: J. Tuwim, A. Słonimski, poeci lewicowi: W. Broniewski, predstawiciele awangardy: A. Ważyk, J. Przyboś. a także A. Sandauer, S. Pollak, M. Jastrun i inni. Polskie wybory, m.in. Wybór poezji 1927, Wiersze Lwów 1940, Poezje. Poematy. Utwory sceniczne. Proza t. 1–3 1957–59, Listy do Lili Brik 1917–1930 1962, Kocham 1976, Majakowski w przekładach Artura Sandauera 1977.
Źródło: encyklopedia.pwn.pl
Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki:
