Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):
(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)
Wyp. Nr 39
ul. Górska 7
tel. 22 841 26 95
Sygnatura: 821-2
Numer inw.: 28677
Dostępność: można wypożyczyć na 30 dni
schowekzamów
Wyp nr 108
ul. Puławska 119
tel. 22 843 16 85
Sygnatura: Lektury: 821-2 Dramat francusk
Numer inw.: 19803
Dostępność: można wypożyczyć na 30 dni
schowekzamów
BD nr XVIII
ul. Górska 7
tel. 22 840 64 58
Sygnatura: Archiwum: PD [L]
Numer inw.: 17393
Dostępność: można wypożyczyć na 30 dni
schowekzamów
Inne wydania tej pozycji w zbiorach biblioteki:
Notka biograficzna:
Corneille, Pierre
Corneille Pierre, ur. 6 VI 1606, Rouen, zm. 1 X 1684, Paryż, dramatopisarz francuski, z wykształcenia prawnik. Od 1647 był członkiem Akademii Francuskiej. Zadebiutował komedią Mélite 1629, po czym ogłosił La veuve 1631 i La place royale 1633–34, wystawienie polskie pt. Przedziwny kochanek 1962; w dziełach tych zerwał z konwencjonalnymi postaciami komediowymi i przygotował grunt dla komedii charakterów; 1636 wystawił L’illusion comique wystawienie polskie pt. Iluzja 1964 z barokową koncepcją „teatru w teatrze”. Pierwsza tragedia Corneille’a, Médée 1634–35, jest naśladownictwem [>>] Seneki Młodszego, ale zapowiada już bohatera późniejszych sztuk, buntownika gotowego rzucić całemu światu wyzwanie, wroga norm społecznych, które silnej jednostce zamykają drogę do wielkości.
Konflikt między obowiązkiem i uczuciem, czyli Cyd.
Rozgłos przyniosła pisarzowi inspirowana dramatem G. de Castro tragikomedia Cyd 1636, wydanie polskie ok. 1696, ukazująca konflikt między obowiązkiem a uczuciem i sławiąca hardą walkę z przeciwnościami. Na 3 lata zniechęcił Corneille’a do sceny tzw. spór o Cyda, podsumowany 1637 przez J. Chapelaina Les sentiments de l’Académie sur „le Cid”. Dopiero 1640 Corneille wystawił Horacjuszy wydanie polskich fragmentów 1802, tragedię głoszącą wyższość interesów państwowych nad osobistymi. Pełnię mistrzostwa pisarz osiągnął w Cynnie 1641, wydanie polskie 1807, gdzie przeciwstawił się przemocy państwa w imię ideałów humanitarnych. Po raz pierwszy zrezygnował tu z obowiązującej katastrofy końcowej, pragnął bowiem wzbudzić entuzjazm, a nie lęk, podziw dla bohatera, a nie litość. Tym samym dał początek dramaturgii nowoczesnej. Konflikt uczuć ziemskich z religijnymi ukazał w mało przekonywającym Polyeukcie 1643, wydanie polskie 1836. W La mort de Pompée 1642–43 poddał krytyce rządy kardynała A.J. de Richelieu. W tym samym roku wystawił Le menteur 1643, komedię opartą na wzorach hiszpańskich, a rok później La suite du menteur 1644.
Źródło: encyklopedia.pwn.pl
Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki:
