Wacław Potocki ur. 1625 w Woli ?użańskiej, zm. przed 9 lipca 1696 w ?użnej – sędzia skarbowy, podstarości biecki i sędzia grodzki biecki w latach 1667–1676, podczaszy krakowski 1678–1685, jeden z głównych twórców barokowych w Polsce, poeta, epik, satyryk i moralista. Pochodził z rodziny ziemiańskiej braci polskich posługującej się herbem Szreniawa. Jego dziad Jan posiadał wieś ?ękorz w powiecie bieckim. Ożenił się z wdową po Jakubie Dembińskim, Katarzyną z Palczowskich. W 1599 Jan z Potoka Potocki po sprzedaniu wsi ?ękorz zakupił od Samuela Branickiego z Ruszczy [>>] wsie: ?użnę, Wolę ?użańską, Bielankę, ?osie, Klimkówkę, Kunkową, Leszczyny i Nowicę. Synem Jana był Adam, który ożenił się z Zofią z Przypkowskich. Z tego związku narodziło się trzech synów: Jan, Jerzy i Wacław.
Wykształcenie zdobył prawdopodobnie w zborze braci polskich w Raciborsku. W 1638, w wieku 17 lat, razem ze starszym bratem Janem, walczył na Ukrainie. Wspomniał o tym w Przedmowie do Odjemku od herbów szlacheckich „Dość żem w siedemnastym roku ... żołnierzował”. Od 1642, po śmierci ojca i dziada, zarządzał majątkiem wspólnie z Jerzym Jan służył w wojsku. Dopiero w 1646 trzej bracia podzielili spadek po ojcu. Wacław otrzymał część wsi ?użnej, folwark Wesołów i wsie: ?osie i Leszczyny. Poza tym bracia jeszcze przekazali mu: Jerzy 4000 złp. na wyrównanie działu, oraz Jan i Jerzy 5333 złp. 10 gr w celu zapewnienia dożywocia matce do zwrotu po jej śmierci. Zaczął pisać około 1646 namówiony przez szwagra – Samuela Przypkowskiego. Był typowym reprezentantem epoki i poezji ziemiańskiej, pisał romanse i fraszki, nie odchodząc od poezji religijnej Dialog o zmartwychwstaniu Pańskim, i antyklerykalizmu, który zawarł m.in. w wierszu poświęconym księdzu. Przez Aleksandra Brücknera, który szereg swych prac poświęcił temu poecie, uważany był za najoryginalniejszego i najbardziej narodowego poetę dawnej Polski.
Za życia Potockiego oprócz Pocztu herbów i dwóch pomniejszych panegiryków, nie ukazał się drukiem żaden inny jego utwór.