Zhang Xianliang ur. 1936 w Nankinie, zm. 27 września 2014 w Ningxia – chiński pisarz.
Urodził się w zamożnej rodzinie przemysłowców związanych z Kuomintangiem; jego dawniejsi przodkowie zajmowali wysokie stanowiska urzędnicze w Chinach cesarskich. Ze względu na niewłaściwe klasowo pochodzenie, po ustanowieniu ChRL, miał trudności z dostępem do edukacji. Ukończywszy szkołę średnią w 1954, podjął pracę jako nauczyciel, najpierw w Pekinie, a następnie w stolicy Ningxia – Yinchuanie; z tymi obszarami pozostał związany przez resztę życia.
Okres jego pracy i wczesnej twórczości [>>] przypadł na czas wielkich kampanii politycznych lat 1950., w szczególności kampanii stu kwiatów, a następnie tłumiącej wywołaną przez nią krytykę Partii – kampanii przeciw prawicowcom. Jej ofiarą padł też Zhang, którego wczesny wiersz Poemat o wietrze został potępiony jako prawicowy na łamach Renmin Ribao 1 września 1957. W następstwie oskarżenia, Zhang trafił do obozu reedukacji przez pracę laogai. Częściowo zrehabilitowany w 1961, został zesłany do pracy na roli w północno-zachodnich Chinach. Dopiero po pełnej rehabilitacji w 1979 wrócił do Yinchuanu.
W latach 1979-1986 napisał trzy powieści i po dwa zbiory opowiadań i nowel; pięć z jego utworów zostało zekranizowanych. W 1980 został redaktorem naczelnym literackiego miesięcznika Shuo Feng; przyjęty do Stowarzyszenia Pisarzy Chińskich, został przewodniczącym oddziału w Ningxia w 1984. W tym samym roku został członkiem KPCh, a rok wcześniej – Ogólnochińskiej Konferencji Konsultatywnej.
Twórczość Zhanga Xianliang wpisuje się twórczość tzw. literatury gułagu, literatury rozliczeniowej. Zaczęła powstawać w latach 70.
