Maria Ludwika Kownacka ur. 11 września 1894 w Słupie, zm. 27 lutego 1982 w Warszawie – polska pisarka, tłumaczka z jęz. rosyjskiego, autorka „Dziennika Dziecięcego“ pierwsze 5 numerów nosiło tytuł „Jawnutka“ redagowanego w czasie powstania warszawskiego, sztuk scenicznych i słuchowisk radiowych dla dzieci. Współpracowała z czasopismem „Płomyk”, na łamach którego debiutowała w 1919[1]. Córka Ludwiki z Lesznowskich i Jana Kownackiego przyszła na świat w dworku w Słupie[2] 11 września 1894. W wieku ośmiu lat została osierocona przez matkę pochowaną na cmentarzu [>>] parafialnym w Suserzu. W 1912, m.in. z powodów finansowych, rozpoczęła pracę jako nauczycielka, nauczając m. in. w Dębowej Górze, Krzywdzie i Mińsku. Przełomem w jej życiu okazał się rok 1919, kiedy pisarka nawiązała kontakt z Heleną Radwanową – redaktorką „Płomyka”, co sprawiło, iż Maria Kownacka zaczęła pisać artykuły do czasopism dla dzieci wydawanych przez Naszą Księgarnię. W 1929 pisarka przeprowadziła się do Warszawy na Żoliborz, na ulicę Słowackiego 5/13 m 74, gdzie obecnie znajduje się Izba Pamięci Marii Kownackiej, oddział Muzeum Książki Dziecięcej. W 1939 nabyła plac pod dom letniskowy w ?omiankach przy ul. Szpitalnej, jednak wybuch wojny i lata powojenne nie sprzyjały wzniesieniu tu domu. Dopiero w 1958 powstał tu domek letniskowy Plastusiowo, gdzie pisarka oddawała się swoim hobby – tkaniu gobelinów, wytwarzaniu miedzianej biżuterii, wyrobowi domowych przetworów, a także obserwacji ptaków, o których posiadała dużą wiedzę[3]. W tym domu powstały m.in. Na tropach węża Eskulapa czy Za Żywopłotem[4].
Pisarka jest pochowana na Starych Powązkach w Warszawie
![Okładka książki Jak mysz pod miotłą [Dokument dźwiękowy] 6](okladki/ISBN/8361/8361083537.jpg)
