Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):
(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)
BD nr XXXIII
Aleje Niepodległości 19
tel. 22 847 63 43
BD nr XXXIII
Aleje Niepodległości 19
tel. 22 847 63 43
BD nr XXXIII
Aleje Niepodległości 19
tel. 22 847 63 43
Inne wydania tej pozycji w zbiorach biblioteki:
Notka biograficzna:
Szaniawski, Jerzy
SZANIAWSKI Jerzy
ur. 10 lutego 1886, Zegrzynek, Polska – zm. 16 marca 1970, Warszawa, Polska. Dramatopisarz, eseista.
Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Jego ojciec pod pseudonimem zamieszczał artykuły w czasopismach, głównie w „Przeglądzie Tygodniowym”. Dom rodzinny Szaniawskiego odwiedzali pisarze i artyści, między innymi Maria Konopnicka, Konrad Prószyński oraz działacz ruchu ludowego Bolesław Wysłouch. Rodzice Szaniawskiego byli także miłośnikami teatru.
Szaniawski ukończył gimnazjum w Warszawie. Później rozpoczął studia przyrodnicze, w Lozannie uczył się w Instytucie [>>] Rolniczym. Po studiach wrócił do swojego majątku i żył samotnie. Do Warszawy przyjeżdżał rzadko, nie utrzymywał kontaktów ze środowiskiem literackim. Najbliższe było mu środowisko Teatru Reduta, odwiedzali go Juliusz Osterwa i Stefan Jaracz. Czasami także uczestniczył w próbach swoich sztuk. Debiutował w 1912 roku krótkimi utworami nowelistycznymi i humorystycznymi publikowanymi w „Kurierze Warszawskim” i tygodniku satyrycznym „Sowizdrzał”. Opowiadania te zebrał później w tomie ?garze Pod Złotą Kotwicą 1928.
Pierwszy dramat Szaniawskiego, którym była komedia Murzyn 1917 – został wystawiony przez warszawski Teatr Polski. Premiera jednak oceniona została jako nieudana, co jednakże nie przekreśliło współpracy autora z dyrektorem Teatru Polskiego Aleksandrem Zelwerowiczem. Zelwerowicz zawiózł tę sztukę do Teatru im. Słowackiego w Krakowie. Druga premiera Murzyna także w 1917 w reżyserii Józefa Sosnowskiego z Ireną Solską była już sukcesem. W latach dwudziestych Szaniawski napisał kolejne dramaty: Papierowego kochanka 1920, Ewę 1921, Lekkoducha 1923, Ptaka 1923, Żeglarza 1925, Adwokata i róże 1929. W 1924 roku wydał jedyną swoją powieść Miłość i rzeczy poważne. Sztuki Szaniawskiego pozwalały aktorom na tworzenie bardzo dobrych kreacji. Świetną prapremierę miał Ptak wystawiony w 1923 roku w warszawskim Teatrze Rozmaitości w reżyserii Juliusza Osterwy, z Mieczysławem Frenklem w roli burmistrza. Wiele ze sztuk Szaniawskiego miało swe premiery w Teatrze Narodowym. Zagrano tam między innymi: Żeglarza 1925 w reżyserii Stefana Jaracza, z Mieczysławem Frenklem w roli tytułowej. Reżyserem Mostu 1933, z udziałem Kazimierza Junoszy-Stępowskiego jako Przewoźnika, był Karol Borowski. Aleksander Zelwerowicz w warszawskim Teatrze Nowym zrealizował premierowe przedstawienie Adwokata i róż 1929 i sam zagrał rolę tytułową.
W 1930 roku Szaniawski został wyróżniony Państwową Nagrodą Literacką za tę sztukę i odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta. W 1933 roku został jednym z pierwszych członków Polskiej Akademii Literatury. W latach trzydziestych napisał kolejne sztuki: Fortepian 1932 i Most 1933. Stworzył miniatury sceniczne dla teatru radiowego: Zegarek 1935, W lesie 1937, z czego wyrosły później Dwa teatry, Służbistę 1937, Srebrne lichtarze 1938 i Dziewczynę z lasu 1939...
Źródło: encyklopediateatru.pl
Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki:
