Urodzony 10 stycznia 1834 w Neapolu, zmarł 19 czerwca 1902 w Tegernsee w Bawarii – brytyjski historyk, filozof polityczny, teoretyk wolności i polityk. Bardziej znany jako Lord Acton. Najbardziej znany jest ze stwierdzenia "Władza korumpuje, a władza absolutna korumpuje absolutnie" ang. power tends to corrupt absolute power corrupts absolutely.
John Emernich Edwart Acton urodził się 10 stycznia 1834 roku w Neapolu. Był synem Ferdinanda Richarda, spadkobiercy baronetów z Shropshire w Wielkiej Brytanii. Jego matką była baronessa Maria Luisa Pellina de Dalberg. Po niej to był spokrewniony [>>] z arystokracją niemiecką.Po śmierci męża ponownie wyszła za mąż za Granvilla, jednego z najwybitniejszych brytyjskich liberałów, późniejszego ministra spraw zagranicznych.
Początkowo edukacją Johna Emernicha zajmował się jego wuj, ksiądz Charles Januarius Acton. Od 1842 roku nad jego wykształceniem czuwał ksiądz Dupanloup, spowiednik i doradca jego matki, kierownik seminarium i szkoły dla chłopców St. Nicholas du Chardonnet w Gentilly na peryferiach Paryża. Poznał kulturę klasyczną i dzieła Francoisa de Fenelona. Następnie, w latach 1843-1848, uczęszczał do Collegeu Świętej Marii w Oscott. Tam uczył się wielu języków i zainteresował się poezją. Po opuszczeniu szkoły w Oscott pragnął dostać się na Cambridge. Jednak trzy kolegia odmówiły przyjęcia go ze względu na jego wiarę. Był katolikiem, a warunkiem przyjęcia na tą uczenie było podpisanie 39 Artykułów Kościoła Anglikańskiego. W 1850 podjął naukę w Monachium pod okiem profesora Ignaza von Dollingera, znawcy dziejów Kościoła i teologa, kapelana na dworze króla Bawarii, Ludwika II.
Między 1853 a 1857 rokiem odbył wiele podróży, m.in. do Stanów Zjednoczonych, Rosji i Rzymu. Zwłaszcza ostatnia podróż wpłynęła na jego sposób patrzenia na świat. Zobaczył jak różni się jego wyobrażenie o Stolicy Apostolskiej od rzeczywistości. Bardzo krytykował zasady działania Państwa Kościelnego. Zawiodła go zmiana postawy papieża Piusa IX, który wkraczał do Stolicy Piotrowej jako liberał, z czasem jego poglądy poszły w kierunku ultramontańskim.
Do 1858 roku uczęszczał na wykłady w Monachium, ale nie udało mu się uzyskać stopnia naukowego.
Po powrocie do Wielkiej Brytanii w 1858 roku został współwłaścicielem pisma „Rambler” wraz z Richardem Simpsonem. Ten dwumiesięcznik był otwarty na odważne teksty. Acton marzył o podniesieniu poziomu dyskusji o Kościele. W 1859 roku Acton publikuje „Polityczne rozważania o Kościele”, które stanowią jego credo. Tekst dotyczy m.in. miejsca i roli religii w życiu społecznym, relacji między państwem a Kościołem, znaczenia wolności i sumienia. W 1862 roku publikuje esej „O nacjonalizmie”. Uważał nacjonalizm za zagrożenie dla uniwersalistycznej misji Kościoła, ponieważ ustanawia on państwo narodowe jako instytucję domagającą się najwyższej czci.
W 1859 roku Acton rozpoczyna swoja działalność w parlamencie jako członek Izby Gmin. Pozostaje posłem do 1866 roku. Twierdził, że praca w parlamencie odciąga go od pracy intelektualnej i, że nie ma zdolności do prowadzenia działalności politycznej. Rezygnuje z powodu oskarżeń o fałszerstwa wyborcze. W 1869 roku otrzymał od królowej Wiktorii tytuł pierwszego lorda Aldenham. Dawało mu to przywilej dożywotniego zasiadania w Izbie Lordów.
Od 1867 roku trwają przygotowania do Soboru Watykańskiego w celu ustanowienia dogmatu o nieomylności papieża. Sobór rozpoczął się w 1869 roku. Od samego początku Acton przebywał w Rzymie. Jego działalność polegała głównie na dostarczaniu argumentów biskupom niezdecydowanym albo przeciwnym dogmatowi. Regularnie pisał listy do Dollingera, które były podstawą artykułów w „ Augsburger Allgemeine Zeitung” podpisane pseudonimem Quirinus. Ukazywały i krytykowały wszelkie utrudnienia, takie jak na przykład: narzucenie języka łacińskiego jako języka wszelkich obrad, a którym nie wszyscy duchowni posługiwali się biegle, zakaz większych zgromadzeń niż 20 biskupów itp. 18 lipca 1870 roku Pius IX ogłosił dogmat o nieomylności papieża. Lord Acton uznał to za swoją życiową porażkę. Od tego momentu wyraźnie widać zmianę w jego sposobie życia. Do tej pory był bardzo aktywny, dużo pisał, wiele publikował. Po Soborze zaprzestaje tego typu działalności, oddaje się lekturze, często bywa w znanych londyńskich klubach.
W 1872 roku docenia go uniwersytet w Monachium przyznając Lordowi Actonowi honorowy stopień doktora. W 1877 roku wygłasza w Instytucie Bridgnorth swoje dwa najsłynniejsze wykłady: „Historia wolności w starożytności” oraz „Historia wolności w chrześcijaństwie”. W 1888 roku uniwersytet w Cambridge nadał mu honorowy stopień doktora prawa. W Oksfordzie otrzymał stopień doktora praw cywilnych. W 1892 roku objął stanowisko Lord-in-Waiting przy królowej Wiktorii. W 1895 spotkało go największe wyróżnienie. Otrzymał funkcję The Regius Professor of Modern History w Cambridge. Niestety jego stan zdrowia był coraz gorszy. Podczas pobytu w Bawarii, mimo zakazu lekarza, tuż przed śmiercią, wstał z łóżka i na kolanach przyjął komunie święta. Zmarł 19 czerwca 1902 roku z powodu wylewu krwi do mózgu.
