Biblioteka Publiczna

Dzienniki. T. 2, 1983-1987

Autor: Woroszylski, Wiktor

Notka biograficzna

Dzienniki. Tom 2. 1983-1987 - opis wydawcyWiktor Woroszylski - poeta, prozaik, tłumacz literatury rosyjskiej. Początkowo związany z socrealizmem, później - po osobistym doświadczeniu pacyfikacji Węgier w 1956 roku - coraz bardziej krytyczny wobec systemu. W latach 70. i 80. związany z opozycją demokratyczną - współpracownik KOR, redaktor "Zapisu" internowany po wprowadzeniu stanu wojennego.Ten dziennik to dla powojennej historii Polski

świadectwo znaczące. Jego autor przeszedł drogę charakterystyczną dla wielu polskich intelektualistów w drugiej połowie XX wieku: od uwikłania w komunizm do czynnego sprzeciwu wobec niego. Był nie tylko świadkiem, ale i uczestnikiem wielu kluczowych dla powojennej historii zdarzeń, także wpływając na ich przebieg.Jest to kronika środowiska nonkonformistycznego, spisywana również w czasach, gdy samo prowadzenie takich zapisów wymagało niemałej odwagi, a zarazem - wyrazisty portret tego środowiska, wzmacnianego wewnętrznie przez przyjaźń i wzajemną lojalność i stającego się ponadczasowym przykładem wolności.Tom 2. - zapis ze środka lat 80. - dokument czasu społecznej stagnacji wywołanej stanem wojennym oraz świadectwo prób jej przełamywania."Czy się nie boję? Nie jestem już młody. Za parę miesięcy kończę 57 lat. Przeżyłem w życiu wiele dobrego i złego. Bałem się różnych rzeczy. Boję się różnych rzeczy. Między innymi boję się, żebym nie zaczął się bać tego, co moje - swoich myśli, uczuć, poglądów, tego, co mam do powiedzenia i napisania, książek w swojej bibliotece, spotkań z ludźmi, z którymi mam ochotę się spotkać, publicznego wystąpienia w obronie przyjaciół, których spotkało nieszczęście. Tego boję się najbardziej - inne strachy, choć może realne, mimo wszystko mniej mi dokuczają".27 marca 1984

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Woroszylski, Wiktor

Wiktor Woroszylski ur. 8 czerwca 1927 w Grodnie, zm. 13 września 1996 w Warszawie – polski poeta, prozaik, tłumacz i recenzent filmowy. Syn Grzegorza i Barbary z domu Grodzieńczyk. Urodzony w zasymilowanej rodzinie żydowskiej ojciec był znanym miejscowym lekarzem, okupację przeżył w Grodnie na fałszywych papierach, pracując w warsztacie stolarskim. W 1945 przyjechał do �?odzi, zaczął studia, początkowo medycynę, ostatecznie polonistykę na Uniwersytecie �?ódzkim. Zapisał się także do PPR, potem był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Zaczynał jako autor poezji [>>] publicystyczno-agitacyjnej, będąc czołową postacią tzw. pryszczatych. W 1947 r. przeniósł się do Warszawy. Od końca 1948 do 1951 mieszkał w Szczecinie, gdzie urodził się jego pierwszy syn – Feliks. Po 1955 zaczął pisać lirykę refleksyjną, opowiadania, szkice, utwory dla dzieci i młodzieży oraz zajął się przekładami literackimi z języka rosyjskiego. Redaktor m.in. czasopism „Głos Ludu”, „Po prostu”, „Nowa Kultura” od 1956 naczelny i „Zapis”. Tłumacz utworów i listów Zoszczenki, Majakowskiego, Sołżenicyna, Brodskiego, Awierincewa. Zerwał z komunizmem po stłumieniu rewolucji węgierskiej 1956, którą obserwował na własne oczy, przebywając wówczas w Budapeszcie w PZPR formalnie pozostał do 1966. W styczniu 1976 roku podpisał list protestacyjny do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. W latach 70. związany z opozycją demokratyczną, współpracownik Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”, od lutego 1978 członek i następnie wykładowca Towarzystwa Kursów Naukowych, objęty zakazem druku przez cenzurę, internowany po wprowadzeniu stanu wojennego. W 1950, z okazji święta 22 lipca, za poemat o Karolu Świerczewskim otrzymał Nagrodę Państwową III. stopnia. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski 1955[4] i Medalem 10-lecia Polski Ludowej 1955.

Źródło: Wikipedia

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: